پس از هشت هفته و نمایش ۱۴ فیلم مستند از مجموعه «کودکان سرزمین ایران»، نوبت آن است که یادی از محمدرضا سرهنگی کنیم. شخصیتی که، به اعتبار تحلیل‌ها و گزارش‌ها، با ساختن این مجموعه، جریان زلال و پاکیزه‌ای از سینمای مستند با محور کودک و دنیاهای او را در سینمای ایران به وجود آورد. اهمیت کار این تهیه‌کننده دلسوخته به تعداد فیلم‌هایش نیست، به جریانی فکری و هنری است که به وجود آورد.
او خود فیلم نساخت مگر یک فیلم کوتاه داستانی که شاید هم «حدیث نفس» خود او باشد به نام «چشم‌های بابا». این فیلم کوتاه را می‌بینیم و با دوستان و یاران او هم‌کلام می‌شویم، شاید که بتوانیم اندکی از فعالیت‌های او را سپاسگزار باشیم.