الوندی به بیماری سرطان مبتلا بود و ظاهرا در کانادا هم پزشکان این موضوع را به او گفته‌بودند و از امکان معالجه هم اظهار یاس کرده‌بودند. 

بالاخره این بیماری او را در دی ماه 96 از پا انداخت.ما ماندیم و کاری نیمه‌تمام و غمِ بزرگ از دست دادن او. طبعا کار را رها کردیم. اصلا حال و حوصله‌ای برای ما نمانده‌بود».

وقتی قصه پردرد روزهای آخر زندگی جمشید الوندی را می‌شنویم به جز حیرت و افسوس نداریم. او علاوه بر شخصیت فنی و هنری خود، بسیار خوش‌مشرب و خوش‌رفتار بود. شاید به جرات بشود گفت هیچ کس خاطره تلخ از او به یاد ندارد. مگر به استثنا! مثلا کسی مانند سیامک یاسمی که آن هم داستان جالبی دارد.

نیکی جاری و ساری است!
امید خاکپورنیا تعریف می‌کند که وقتی جمشید الوندی از دست رفت و همه از ادامه کار منصرف شده‌بودند، روح لطیف و نیکوی او به داد اثر رسید. 

به یک‌باره کسان زیادی پیگیر شدند تا پروژه ترک نشود. «هوتن شیرازی» تماس گرفت که چرا این راش‌های با ارزش را تبدیل به یک اثر مستند نمی‌کنید!؟ او اصرار داشت که قدر این تصاویر دانسته شود.

 در حقیقت این‌ها تنها تصاویر گویا و واقعی از زندگی الوندی بودند و شایسته بود برای ثبت در تاریخ سینمای ایران تبدیل به یک اثر قابل استمرار شود. هوتن پذیرفت گرفتن گفتگو با خارج‌نشینان با او و داخلی‌ها بامن. و دوستان دیگری هم که در جریان قرار گرفتند چنین کمک‌هایی کردند. 

مثلا گفتگو با ذکریا هاشمی در پاریس را دوستی دیگر انجام داد و نهایتا مجموعه‌ای فراهم آمد که تدوین شد و نام «قاب» گرفت که دیدیم و دیدید». به نقل از خاکپورنیا، وقتی چنین اشتیاقی از سوی آشنایان و دوستان الوندی مطرح شد، دوباره موضوع کتاب جدی شد و الان جلد اول کتاب تدوین شده و نیاز به ویرایش نهایی دارد تا بشود به دست ناشر سپرد که چاپ شود.

جالب است تاثیر زندگی و رفتار الوندی بر محبوبیت و ماندگاری‌اش چنان جاری و ساری است که امیر نادری وقتی در برابر دوربین از الوندی یاد می‌کند بسیار غمگین و ناراحت است. 

او با تاکید زیاد اعلام می‌کند اگر فیلم من موفق و خوب درآمده، به خاطر آدم‌هایی است که همکار من بودند. مخصوصا جمشید الوندی. نادری تاکید می‌کند «الوندی هرگز خسته نبود.

 در تمام مدت همکاری با او، اصلا، و هرگز کلمه خسته و خستگی از او نشنیدم. گاه بیش از 24 ساعت کار فیلم‌برداری ما طول می‌کشید ولی او اصلا خم به ابرو نمی‌آورد». 

به نظر می‌آید همین روحیه الوندی است که به دوستانش هم سرایت کرده و آن‌ها اصرار دارند که یاد و نام این هنرمند به فراموشی سپرده نشود.