مثل فیلم‌های کلاسیک از شوروی، ژاپن یا آمریکا. غوغا بود کارش. بسیاری از کسانی که با سینما آشنا نبودند در سایه فعالیت او اهل تماشای فیلم شدند.

او به اصطلاح «دورریز» سینماها را مثل مورچه جمع می‌کرد و با این روش بایگانی بزرگی از آثار به وجود آورد.» لازم است درباره «دورریز» این توضیح را بدهیم که طبق رسم آن سال‌ها وقتی زمان اکران یک فیلم تمام می‌شد، برای این‌که حلقه‌های سنگین فیلم دست دیگران نیفتد، آن‌ها را نابود می‌کرد. 

معمولا با تبر آن را چند تکه می‌کردند که قابل استفاده نباشد. این فیلم‌های تبرخورده را دورریز می‌نامیدند. جورقانیان خواه با تبانی قبلی خواه به هرصورت دیگر می‌رفت از تبرخوردن آن دسته از فیلم‌ها که ارزش‌های هنری زیاد داشتند، جلوگیری می‌کرد و می‌آورد دفتر کار خودش. 

گاه مجبور می‌شد فیلم‌های تکه‌تکه شده را دوباره به هم بچسباند. برادروخواهرش در این‌کار کمکش می‌کردند. ورهرام به یاد می‌آورد که آن‌ها رو زمین خانه‌شان می‌نشستند و میز کار نداشتند. یک جور قهرمانی!

جورقانیان در کوچه ملی!

مهرشاد کارخانی، کارگردان «آرشیو متروک» درباره چگونگی ساخت این فیلم داستان جذابی تعریف می‌کند: «در سال‌های 90 و 91 فیلمی می‌ساختم به نام «کوچه ملی»، که البته هرگز اکران عمومی نشد. در جریان ساخت آن فیلم با جورقانیان آشنا شدم و درخواست کردم آرشیوش را نشانم بدهد.

 انبارش درآن سال‌ها در خیابان گلشن بود. جمهوری. در یک زیرزمین. البته انبار اصلی‌ش در کرج بود. خانه‌ای را اجاره کرده‌بود و حیاط آن را کرده‌بود انبار فیلم‌ها. شاید بیش از چهارهزار فیلم در آن‌جا بود. شرایط نگهداری هم استاندارد نبود.

 زیر هوای آزاد. همانی که دزد هم به آن زده‌بود و بخشی از اندوخته‌اش را به یغما برده بود. چندصد نسخه پوستر اصل سینمایی و چندصد حلقه فیلم. شاید در اثر چنین اتفاقاتی بود که یک بار سکته می‌کند ولی خوشبختانه رد می‌کند. آثار این سکته تا آخر عمر با او بود. در فیلم هم می‌بینیم گاه لکنت زبان پیدا می‌کند. ولی روخیه‌اش را نباخته‌بود.

روایت تنهایی!

ساختار فیلم آرشیو متروک به این صورت است  که دوربین در برابر راوی قرار دارد و او شمرده و راحت خاطراتش از فعالیت سینمایی را تعریف می‌کند. با کس دیگری صحبت نمی‌شود. راوی تنها است. مثل تمام دوران فعالیتش که تنها بود. کارگردان با این روش خواسته تنهایی او در زمان فعالیت را گوشزد کند.