خانه اردیبهشت اودلاجان

در انتهای یک بن‌بست تنگ و کوچک، در کوچه آقاموسی، خانه‌ای هست که امروز «خانه اردیبهشت اودلاجان» نام دارد. این خانه تازه مرمت‌شده، حیاطی دارد و تالارهایی در دو وجه آن و البته حمام و خزینه‌ای که به شهادت آهک‌بری‌های دیوارهایش، قدمتی بیش از قاجاری دارد و یادگار دوران زندیه است. نقش‌ونگارهای این آهک‌بری‌ها هم چندان شبیهِ نقوش اسلیمی و ختایی نیست. شباهت زیادی به نقوش منبر و محراب کنیسه‌ها دارند.
بر اساسِ اطلاعات عبالغفار، که نخستین نقشه تهران را با نام «نقشه دارالخلافه تهران» تهیه کرده، در دوره ناصری، این خانه متعلق به میرزامحمد ناظر بوده. بنابه اطلاعات سفرنامه‌ها و تذکره‌ها، «ناظر» به کسی می‌گفتند که حساب دخل و خرج دربار را داشته. بنابراین، میرزامحمد آدم مهمی در آن دوره بوده. به همین خاطر هم هست که نام او در آن نقشه بر روی این خانه نوشته‌شده.

اودلاجان را باهم می‌سازیم

بازدید شهردار محترم منطقه دوازده، جناب آقای امیریزدی، از «خانه اردیبهشت اودلاجان» (نیمروز ۱۲ آبان ۱۴۰۰ خورشیدی)، فرصت مغتنمی بود برای طرح احیای اودلاجان به مثابه اصلی‌ترین پهنه قلب تاریخی تهران.

«خانه اردیبهشت اودلاجان» برنده جایزه معماری

بر اساس اعلام دبیرخانه دائمی جایزه مدیریت شهری اسلامی ایرانی نتایج نخستین فراخوان جایزه مدیریت شهری اسلامی ایرانی از سوی هیئت داوران در هشت کارگروه تخصصی گردشگری، دیپلماسی شهری، هنر و هویت شهری، میراث فرهنگی، محیط زیست، توسعه و عمران شهری، معماری و شهرسازی اعلام گردید و همزمان با روز جهانی شهرها از شهرداری های حائز جایزه تقدیر به عمل خواهد آمد.
خانه اردیبهشت اودلاجان برنده جایزه بخش معماری در این فراخوان شده‌است.

قصه خانه اردیبهشت اودلاجان به روایت IranFronPage

به نقل از IFP News گذشته اصیل خانه اردیبهشت اودلاجان به دوره زندیه می‌رسد، ضمن آنکه در عصر ناصرالدین شاه این خانه و عمارت بزرگ در مالکیت و سکونت «میرزا محمد ناظر» بوده. در عرفِ اداری صفویه تا آخر قاجار، «ناظر» به کسانی گفته می‌شد که مسئول دخل و خرج دربار بودند. پستی متناظر «وزارت دربار» در عصر پهلوی.