شهر، مادر ما است، اگر بشناسیمش!
با تمام زیبایی‌ها و حسن‌هایی که برای محله برشمردیم، امروز، همه می‌دانیم دیگر نمی‌توان مثل گذشته، محله‌هایی افقی با خانه‌های یکی‌دو طبقه ساخت و این جماعت هرروز فزاینده شهری را در آن اسکان داد. فرض کنیم فقط ۲۰۰ خانوار را می‌خواهیم در یک کوچه جا بدهیم. و فرض کنیم حداقل دویست مترمربع فضا برای هر خانه لازم داریم که برِ کوچه آن فقط ۱۰ متر است. اگر در این کوچه فقط خانه بسازیم و در هر طرف کوچه فقط ۱۰۰ خانوار را اسکان دهیم، طول کوچه می‌شود یک کیلومتر! اگر عرض کوچه را ده متر بگیریم، این ۲۰۰ خانوار زمینی به مساحت ۵۰ هزار مترمربع اشغال خواهند کرد. در حالی که در یک دهم این فضا می‌شود چندبرابر این خانوار را جاداد. نمونه مشخص و قابل رویت این روش، شهرک اکباتان است. در کوچکترین بلوک آن‌جا ۳۲۰ خانواده زندگی می‌کنند و در بلوک‌های بزرگ‌تر ۷۲۰ خانواده. اگر این ۷۲۰ خانواده در یک کوچه با خانه‌های تکی اسکان داده شوند، طول کوچه بیش از سه و نیم کیلومتر می‌شود. این‌که ما برای لذت آدم‌ها دنبال خانه‌هایی باشیم که حیاط و گل و بلبل دارند، از اصول توسعه پایدار دور است.