پس در این‌جا غرض شناخت کارشناسانه شهر و تحلیل وضع موجود یا آسیب‌شناسی نیست. به شهر باید به مانند عاشق نگاه کنیم. چیزهای زیبای آن را ببینیم. چشم را بر کاستی‌هایش ببندیم و کوچک‌ترین زیبایی‌اش را بزرگ‌تر کنیم. این رسم عاشقی است. حق هم همین است. قرار نیست خودمان را گول بزنیم. این شهر تا بخواهید قصه و نکته زیبا دارد. سرشار است از نیکی و لطافت و ظرافت. ما بسیار کم‌حوصله بوده‌ایم که سراغ این ظرایف نرفته‌ایم. نشستن و دم‌زدن از ترافیک و آلودگی هوا مشکلی را حل نمی‌کند و نتیجه عکس هم دارد. این‌جا مال ماست و مال ما خواهدماند. هیچ مالک دیگری به جز ما ندارد. صاحب اول و آخر شهر ما هستیم. عقل حکم می‌کند به‌جای غر زدن و تکفیر شهر، به مانند مادر با آن برخورد کنیم و بکوشیم خود شهر باورش شود که چیزهای زیبایی برای عرضه دارد. از این مرحله اگر بگذریم، معادله عکس می‌شود. شهر می‌شود مادر. با تمام مهر و مهربانی. وقتی ما مادرانه و مهربانانه به جای سرکوفت‌زدن به شهر می‌کوشیم نکات مثبت و سازنده آن را برجسته کنیم، شهر شخصیت واقعی خود را پیدا می‌کند و وظیفه حفظ و نگهداری فرزندانش را باور می‌کند. شهر می‌شود مادر همه ما که آغوشش برای تمام صنوف، مشرب‌ها و افراد باز است. می‌شود شهر مدارا. شهر عطوفت. تهران، قطعا، چنین ظرفیت و استعداد را دارد و این ما هستیم که باید آن را کشف کنیم و تقدیرش کنیم.

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۱۹۶