حتی کلمه زلزله، لرزه بر اندام آدمی می‌اندازد، چه برسد خود زلزله. داستان گسل‌های تهران و زلزله احتمالی آن هم از آن قصه‌هایی است که خواب آرام از چشم و جان مردم می‌رباید. برای این‌که کمی آرام‌تر و منطقی‌تر با این موضوع برخورد کنیم، بهتر است درباره‌اش بیشتر بدانیم. مستند «تهران چند درجه ریشتر» کاری از پیروز کلانتری، حتما و قطعا اثر مهمی در این زمینه است و باید دیدش. این مستند را ارد عطارپور تهیه کرده‌است.
۱۷ سال طول کشید تا تهران صاحب شبکه لوله‌کشی آب شود! ده‌سال صرف طرح و پیشنهاد و چانه‌زنی و ۷ سال هم طول اجرا. بالاخره سال ۱۳۳۴ تهران صاحب شبکه آب شد. آن موقع تهران ۳۶ کیلومترمربع مساحت داشت و یک میلیون و ۴۰۰ هزارنفر جمعیت! آن موقع در هر روز برای هر نفر ۲۵۰ لیتر آب می‌رسید! در هر ثانیه ۳۴۰۰ لیتر آب وارد لوله‌های آب تهران می‌شد!
در سال ۱۳۸۵، ورودی آب به لوله‌های آب تهران، ۱۲۴۰۰ لیتر در ثانیه از حوضه کرج، ۹۰۰۰ لیتر در ثانیه از جاجرود و لتیان، ۱۵۰۰۰ لیتر بر ثانیه از سد لار (که در قلمرو استان مازندران است)، و مقادیری از سد ماملو و سد طالقان و صدها چاه آب.
پنج رودخانه‌ای که از بلندی‌های شمال شهر به سمت جنوب جاری هستند، مثل رود معروفِ دربند، در جنوب شهر به کجا می‌روند؟ چه رابطه‌ای با اهالی شهر دارند؟
طبق برنامه‌های خانه اردیبهشت اودلاجان، قرار است نمایش فیلم‌های شب‌های فیلم به صورت موضوعی انجام شود. دور نخست این شب‌ها در سال ۱۴۰۲ خورشیدی، با موضوع عام «تهران» برگزار شد. دور دوم با موضوع خاص «تهران، محیط زیست» خواهد بود با نمایش چهار فیلم در چهار هفته. نخستین فیلم از این موضوع، اثری است از فرهاد ورهرام به نام «گذر شهر بر آب». درون‌مایه این مستند رابطه مردم با آب است. قصه عبور شهر از دامنه‌های شمالی شهر به انتهای شهر که متاسفانه، در انتها، دیگر آب نیست. شیرابه‌ای سیاه و تند است.
پنج رودخانه‌ای که از بلندی‌های شمال شهر به سمت جنوب جاری هستند، مثل رود معروفِ دربند، در جنوب شهر به کجا می‌روند؟ چه رابطه‌ای با اهالی شهر دارند؟