به استقبال روز تهران، سینما

به استقبال روز تهران، سینما

سلامیکی از مهم‌ترین ارکان مدنیت یک شهر، سبد فرهنگی و فضاهای فرهنگی آن است. سالن سینما و تئاتر از مهم‌ترین ارکان این سبد فرهنگی هستند. در تهران، نخستین سینمای عمومی در سال ۱۲۹۹ توسط میرزا ابراهیم‌خان عکاس‌باشی افتتاح شد. سپس مهدی‌خان روسی سالنی را در خیابان علاءالدوله (فردوسی) و بعد در خیابان لاله‌زار افتتاح کرد، اما هیچ یک از این سینماها به شکل سینماهای امروزی، مناسب پخش حرفه‌ای فیلم برای بازدیدکنندگان نبودند. در واقع اولین سالن رسمی و حرفه‌ای سینمای ایران که به طور منظم فیلم پخش می‌کرد، در سال ۱۳۰۵ خورشیدی به نام «گراند سینما» توسط علی وکیلی در تهران ساخته‌شد. در سال ۱۳۰۸ خورشیدی نیز چند سالن سینما در تهران ساخته‌شد از جمله سینما «ایران» در لاله‌زار، سینما «مایاک»، و سینما «سپه»

سیروس مهراندیش

سیروس مهراندیش
یکی از معماران خوش‌ذوق و خوش‌فکر معاصر ما، سیروس مهراندیش است. یکی از ارکان «مهندسان مشاور آژند شهر». کارنامه طول و درازی دارد و در بسیاری فعالیت‌های صنفی فعال بود و هنوز هم هست، هرچند نه مثل گذشته. از فعالان «کانون مهندسان معمار دانشگاه تهران» است که برنامه بسیار مفید «پاکت آبی» را با کمک دوستان و همکارانش اجرا می‌کرد که برنامه خوبی برای آموزش معماران جوان بود با شنیدن و بررسی پروژه‌هایی که توسط خود طراحان آثار ارائه و گفته می‌شد که «چه طراحی کردند، چه اجرا شد» و مهم‌تر آن‌که، «چرا چنین شد».

پیروز پروین

پیروز پروین، فرهیخته و دانش‌آموخته صنعت و هنر، چند ده جلد کتاب به کتاب‌خانه اردیبهشت اودلاجان هدیه کرده که حال و هوای آن سال‌ها را دارند. از ترجمه‌های فیروز شیروانلو و حمید عنایت تا «هزارسال نثر پارسیِ» کریم کشاورز.

محمد تاجیک

محمد تاجیک را همه سینمایی‌ها می‌شناسند. «مرد مهربان» سینمای ایران است که «دیپلماسی صله رحم» راه انداخته و تور بزرگی برای رفاقت و مودت هنرمندان پهن کرده.

در آستانه شب یلدا، به رسم مالوف، سری به خانه اردیبهشت اودلاجان زد و تعدادی کتاب در حوزه سینما و ادبیات داستانی به کتابخانه ما هدیه کرد. از جمله، «فرهنگ فیلمنامه» و «تاریخ سینما» و هفت هشت کتاب دیگر.

مستند چاووش از درآمد تا فرود

چاووش از درآمد تا فرود، روایتی است مستند که قهرمانانش موسیقی‌دانانی پرشورند؛ جوانانی سودایی که در دهۀ پنجاه خورشیدی دو گروه شیدا و عارف را تشکیل دادند و همگام با تحولات اجتماعی کوشیدند گونه‌ای دیگر به موسیقی ایرانی بپردازند تا آن را صدای روزگار خویش کنند و با تأسیس کانون فرهنگی و هنری چاووش یکی از مهم‌ترین مقاطع تاریخ موسیقی ایران را رقم زدند.