دوستی نعمت بزرگی است که برخلاف نظر برخی‌ها، خیلی ساده و راحت به دست می‌آید. یک نگاه مهربان، یک رابطه انسانی، یک کار خیر یا حتی یک کمک آموزشِ ساده یک بچه‌محل، پلی می‌شود برای دوستی و محبت. درست است که کدورت و دشمنی هم ممکن است خیلی ساده اتفاق بیفتد، ولی تفاوت دوستی و دشمنی در آن است که انسان‌ها، بنا به ذات دیرین خود، دشمنی را فراموش می‌کنند ولی دوستی را نه.
می‌شود، صبح تا شب، و شب تا صبح، از سختی معیشت و زمختی روزگار گفت. می‌شود تمام روز را به غیبت پشت سر دوست و دشمن گذراند. می‌شود، ساعت‌ها درباره سیاست داخلی و خارجی این یا آن کشور غر زد. و می‌توان هفته‌ها و ماه‌ها و سال‌ها از زمانه گله کرد که چرا چنین است و چنان. می‌شود. ولی ثمره‌اش چیه؟ که چی؟!
در مقابل می‌شود کمر راست کرد و مستقیم و پرحرارت و شاداب دل به کار بست و تاخت. این، بزرگ‌ترین درس جوامع مدرن و پیشرفته است. به‌جای نق‌زدن و غرزدن باید کار کرد. باید کوشید و شکوفید. در جهان مدرن، غرزدن و گله‌وشکایت از روزگار، عملی انفعالی است و مردم وقت خودرا صرف این نوع زندگی نمی‌کنند.
این چشم و این ذهن سزاوار دیدن زیبایی و سپیدی است نه زشتی و سیاهی. تمام عالم و آدم این گزاره را قبول دارد که تمرکز کردن بر بدی و زشتی اطرافیان، سبب افسردگی و ناراحتی خود شخص می‌شود. اولین کسی‌که ذهنش را درگیر یافتن عیب‌وایرادی از دوست و آشنا می‌کند، ضرر می‌کند، خود همان آدم است. بیایید به زندگی پیله نکنیم، غر نزنیم، نق نزنیم. فایده ندارد که هیچ، توان و استعداد ما را هم کور می‌کند. انسان مدرن دنبال ساختن است نه ویران‌کردن. دنبال شادی است نه غمبارگی. بیایید از زندگی لذت ببریم.
. این قانون جامعه‌شناسی است که «آشنایی‌ها سبب ارتباط، و ارتباط سبب دوستی می‌شود». دوستان از هم نمی‌دزدند، به هم ظلم نمی‌کنند. بنابراین، ارتباط و دوستی بین مردم، مهم‌ترین عامل و موجب امنیت پایدار است.