به سمت شادابی شهر!
در این روز‌ها و سال‌ها، بسیاری از مدیران شهر و کشور از مفهوم و عنوان «سرزنده» و«سرزندگی» برای شهر و کشورشان استفاده می‌کنند. علاقمندند شهر خود را سرزنده بنامند یا بخواهند. ولی این مفهوم و عنوان یک واژه با معنای لغوی معمول نیست. اصطلاحی فنی و جهانی است. سرزندگی شهری این نیست که در میدان‌ها و گذرها گل‌وبلبل بگذاریم و دیوارها را رنگ کنیم. سرزندگی حتی به این نیست که شبکه حمل‌ونقل زیبا و مرتبی داشته‌باشیم. سرزندگی شهری شرایط خاصی دارد. عواملی چون آموزش عمومی و شخصی، بهداشت و درمان عمومی، زیرساخت‌های شهری، ترور و ناامنی، آرامش اقتصادی و غیره در تعریف سرزندگی شهری اهمیت فراوان دارند. امروز برخی سازمان‌های تخصصی جهانی، همه‌ساله، شهرهای جهان را با این عوامل می‌سنجند و در جدول می‌‌گذارند. برای روشن شدن موضوع، یکی از اصلی‌ترین دسته‌های موردنظر برای سنجش سرزندگی شهری را باز می‌کنیم: آموزش. در این مقوله، نخست مقوله آموزش عمومی مورد بررسی قرار می‌گیرد و سپس آموزش شخصی. در بخش آموزش عمومی وضعیت مدارس و آموزشگاه‌های دولتی را به دقت می‌سنجند و این‌که آیا فضاهای درسی کافی وجود دارد یا نه. آیا این فضاها بهداشتی هستند یا نه. آیا تعداد دانش‌آموز در یک کلاس استاندارد است یا نه. آیا ساعت درس و زمان کلی درس در روز استاندارد است یا نه. و خیلی نکات دیگر. پس از این بررسی، به محتوای آموزش می‌پردازندکه آیا محتوای کتاب‌های درسی متناسب با سن‌وسال بچه‌هاهست یا نه. آیااین محتوا به شادابی‌کودکان کمک می‌کند یا سبب اضطراب و آشفتگی روانی می‌شود. آیا برنامه‌های آزاد و خارج از کلاس هم وجود دارد یا نه. آیا بچه‌ها را به موزه و پایگاه‌های تاریخی و میراثی می‌برند؟
