سلام

چرا هدیه‌دادن به همدیگر رسم خوبی است؟ برای این‌که یکی از اسباب تعمیق دوستی و مودت است. خوشبختانه، امروز هیچ‌کس این دوستی را با اندازه و قیمت هدیه نمی‌سنجد. کافی است وقتی به دیدار دوست و آشنایی می‌روید، چیزی دستتان باشد. این رسم را در مقیاسی بزرگ‌تر در مورد شهرها می‌شود اعمال کرد. شهرها هم چزهایی دارند که به یکدیگر هدیه کنند. این‌ها داشته‌های یک شهر هستند. با آن داشته‌ها، مردم شهرهای مختلف کشور می‌توانند ارتباط انسانی و مدنی باهم داشته‌باشند. تبادل این داشته‌ها سبب انسجام ملی و محلی می‌شود. اگر این امر را بپذیریم، دو الزام را باید گردن نهیم: نخست این‌که داشته‌های شهرمان را بشناسیم و تقویم کنیم و دوم این‌که در اعتلا و توسعه آن‌ها کوشا باشیم. برای روشن شدن موضوع یکی دو مثال لازم است. مثلا بین مردم دامغان، از خیلی وقت‌ها پیش رسم بود که اهالی روستاهای اطراف روز عاشورا را مهمان شهر بودند و اهالی شهر هم در روز تاسوعا مهمان روستاها. تا همین چندی پیش این رسم برقرار بود. در این مهمانی‌های به ظاهر عرفی و عادی، مهم‌ترین و اصلی‌ترین بده‌بستان‌ها بین روستا و شهر انجام می‌شد. در یک محیط صمیمی و عرفی. اما موضوع فراتر از این حرف‌ها است. مثلا داشته‌های بندر بوشهر معماری و ساحل آن است. همین معماری و بافت تاریخی، بیشترین مهمان و بازدیدکننده را به شهر جذب می‌کند.

 

فعلا نمی‌دانیم یا لازم نیست واردش بشویم. اما وارد این مبحث می‌شویم که وظیفه تک‌تک مردم بویژه فعالان مدنی است که در غیاب توجه دولت و حکومت، این داشته‌ها را بشناسند و به رخ بکشند. یقین بدانیم آینده مدنی کشور با این داشته‌ها رقم خواهدخورد نه با اقدامات فلان حکومت یا دولت. الان، با اطمینان می‌شود گفت در جامعه ما، در کنار «جریان رسمی» و حاکم، جریان نیرومندی هم وجود دارد که راه خود را می‌رود. بی‌توجه به تاثیرات یا خواسته‌های جریان رسمی. به خوب و بد بودن این روند کاری نداریم. مهم آن است که چنین جریان نیرومندی وجود دارد و آینده، قاعدتا، متاثر از آن خواهدبود. بهتر آن است که این جریان روال منطقی و مترقی در پیش بگیرد و دچار اعوجاج و انحراف نشود. چگونه چنین امیدی محقق می‌شود؟ این‌گونه که این جریان (ها) در محدوده تنگ یک شهر و دیار باقی نمانند و تجربه و پشتیبانی دیگر افراد و شهرها را پشتوانه خود بدانند. اگر چنین شود، عنوان «دورافتاده» برای این شهرها بی‌معنا می‌شود و مردم تمام شهرها خود را نزدیک و هم‌جوار تمام شهرهای دیگر تلقی‌می‌کنند. کمک می‌گیرندوکمک می‌رسانند. رشد می‌یابند و سبب رشد می‌شوند. جامعه مدنی یعنی این!

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۲۱۵

0
لطفا اگر نظری دارید برای ما ارسال کنیدx