ما هوس خوشی و خوبی را فراموش می‌کنیم و دوباره به همان «پیله‌کردن» ها و دنبال «آی نگفتم؟» ها می‌رویم. دوباره و چندباره مترصد آنیم که کسی شکستی بخورد و ما با تبختر بگوییم «دیدی! من گفته بودم که!!». دیگر از خوشی و موفقیت دیگران لذت نمی‌بریم و فقط خودمان را مرکز عالم تصور می‌کنیم. بیایید امسال چنین نکنیم. زیبایی و مهربانی عید را همیشگی کنیم!
مشکلات زندگی در تمام جهان هست. کم‌و زیاد دارد. شکل و شمایل آن‌ها هم در نقاط مختلف جهان متفاوت است. گاه تمام مسائل و مشکلات یک خانواده در مسائل اقتصادی و معیشتی خلاصه می‌شود گاه در ناهم‌خوانی رفتار زن و مرد یا کودک با پدرومادر. مشکل و معضل هرچه باشد، ممکن‌است نتیجه، فروپاشی خانواده باشدو دنیای سخت و خشن بیرونی که زندگی را بر باقیمانده اعضای خانه تلخ و آزارنده می‌کند. علاقمند نیستیم وارد این وجه تاریک از زندگی زنان و مردان در کشور عزیزمان بشویم. در این وادی هرچه لازم است گفته شده و چنان آب و تابی هم به موضوع داده‌شده، که گاه اصل مطلب در غباری از حسرت و افسوس گم شده. اما می‌توان به این موضوع از زاویه دیگری هم نگاه کرد
در علم انسان‌شناسی، دوموضوع «کار»و«تولید نسل» از اصولی‌ترین علت‌های وجودی انسان به شمار می‌روند. جهان هستی، در غیاب این دو وظیفه انسانی از بین می‌رود. اگر تولید مثل و نسل انجام نشود، انسان از کره زمین منقرض می‌شود و اگر انسان کار نکند، امکان حیات نخواهدبود و باز نتیجه‌اش انقراض انسان است. البته حیوان هم این دو وظیفه را دارد. باید کار کند و مثلا لانه بسازد، آذوقه جمع کند، و زادوولد کند. اما تفاوتی سترگ بین این دو وظیفه در انسان و حیوان وجود دارد. حیوان کار را برای خودش و نوع خودش انجام می‌دهد. لانه را برای خودش می‌سازد و آذوقه را برای خودش شکار یا جمع می‌کند. ولی کار انسان برای دیگران است. انسان کفش را برای خودش تولید نمی‌کند، نان را برای مردم می‌پزد و درس را به بچه‌های مردم می‌آموزد. به همین دلیل ساده، کار در جهان انسانی، فقط تولید نیست، یک «رابطه»است.
کارکردن بچه‌ها، حین درس، چه ایرادی دارد؟ آیا کسر شان خانواده است که بگویند بچه‌شان کار می‌کند؟ آیا کار مانع از تحصیل می‌شود یا آیا کار سبب کاهش هوش ذهنی بچه‌ها می‌شود؟ چرا ما خجالت می‌کشیم اگر فرزندمان هم‌زمان با تحصیل کار هم بکند؟
زن چون فعالیت اجتماعی و کاری عمومی ندارد آن ارزش لازم را در چشم شوهر و فرزند ندارد. این‌جاست که کار خانگی زن نقش پررنگی در ارتقای منزلت و شخصیت او بازی می‌کند. زنان با تولیدهای خرد خانگی، سبب ارتباط با جهان بیرون می‌شوند چون باید محصول را عرضه کنند. همین‌که از دایره بسته و محدود خانه پا به بیرون می‌گذارند باید آشنا با آداب اجتماعی بازار کار و اشتغال باشند. محصول را برای دیگران تولید کرده نه برای خودش. پس بایدبا فرهنگ بیرونی آشناشود. باید هنجارهای دادوستد را یاد بگیرد.