کارخانه در قلب سکونتگاه!

در ادبیات شهرسازی، عموما، دو نگاه به شهر وجود دارد. یکی از این دو، شهر را فقط برای سکونت می‌خواهد. حتی شاید بتوان گفت برای خواب و استراحت. «ماشین زندگی» این نگاه به دنبال مکانی برای استراحت است و صنعت و تولید را در خارج از این مکان جا می‌دهد. نتیجه این نگاه را همه عالم، از جمله ما ایرانیان، تجربه کرده‌ایم. صف بلند و طولانی خودروها در شاهراه‌ها و جاده‌های بیرونی شهر هر روز صبح و عصر نمایش این نگاه است. در تهران و آبادی‌های اطراف آن هر روز شاهد سیل عظیم تردد خودروها از محل سکونت به محل کار و کارخانه هستیم. انرژی و زمان بسیار زیادی که هر روز مصرف می‌شود چون مکان کار از مکان سکونت جدا شده‌است. طرفداران این نگاه دست‌به دامن «آلودگی محیطی» صنعت می‌شوند و بیرون بردن صنعت از شهر را برای سلامتی شهروندان ضروری می‌دانند.