شیدا و پیرِ معماری و شهرسازی ایران بود.
حالا دیگر، فقط تصویر و یاد و نام او را داریم. از میان ما پرکشید و رفت.
باید آماده شویم تا در حد شان و منزلت این بزرگِ معماری و شهرسازی ایران، نکوداشت ششایستهای برگزار کنیم.
با این حال، هر روز و هر هفته باید یادش را گرامی بداریم و آموزههای این بزرگمرد را مرور کنیم.
در یک محفل ساده و صمیمی،
روز جمعه دوم دیماه، از ساعت ۱۵ تا ۱۸
در خانه اردیبهشت اودلاجان گرد هم میآییم و خاطرههایی را باهم مرور میکنیم.
ماکت کتاب ارزشمند و مرجع استاد را که متاسفانه شاهدش انتشارش نشد، ورق میزنیم و به عمق و وسعت دانش و دانایی این پیر بزرگ معماری و شهرسازی ایران درود میفرستیم.
فرصت مغتنمی پیش آمد، بار دیگر مستند «کاریز، مبارزه با بیابان» را در خانه اردیبهشت اودلاجان ببینیم. اینبار به همراه گروهی از دوستان که مطالعه و دلبستگیهایی به قنات داشتند و ضمن بیان نکاتی فنی، به بهانه تماشای این مستند، خاطرههایی هم از گذشته خود را چاشنی موضوع میکردند.
شنبه ۲۱ آبانماه ۱۴۰۱، اودلاجان میزبان دکتر عباسی از شورای شهر تهران و هیئت همراه، از جمله مهندس سلیمی مدیرکل ساختمان و معماری شهرداری تهران، مهندس نیازمند مدیر بافت تاریخی، و هیئت همراه بود.
«دارکوبها که بروند، با خود بلوط را هم میبرند؛ چرا که یا جای آنهاست یا جای سوسکهای چوبخوار. . . و البته وقتی این سوسکها دست بالا را بگیرند، معلوم است که نوای دلانگیز خروشانترین رودخانههای کشور هم به لکنت میافتد. نمیافتد؟
قدر طبیعتمان را بدانیم و با درک قوانینش، کاری نکنیم تا به قانون او بربخورد و ضرب زمین در ضربان دلها گم شود»
موسسه فرهنگیهنری اردیبهشت عودلاجان» موفق شد پس از تشریفاتی طولانی پروانه نشر از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دریافت کند. این پروانه در شهریور ۱۴۰۱ صادر شد و فعلا سه سال اعتبار دارد.
چهارمین نشست موسیقی خانه اردیبهشت اودلاجان برگزار شد. سهشنبه ۲۹ شهریور ۱۴۰۱ خورشیدی. حضور نیما داوودی، نوازنده معتبر عود در این نشست و همراهی حسین سلیمانی از ویژگیهای این نشست بود.
در ابتدای نشست، بحث کوتاهی در خصوصِ «رنگآمیزی در موسیقی»، «بداههنوازی» و «سرشت و سرگذشت عود» (بربت) مطرح شد. گفته شد از دید فارابی، بعد از حنجره، عود کاملترین ساز است. همینطور گفته شد که چگونه عود ایرانی به کشورهای دور و نزدیک رفت و نهایتا، در قالب گیتار تولدی دوباره در اروپا یافت.