در قسمت اول مستند چهارگانه محمدرضا مقدسیان با موضوع «آب و آبیاری در ایران» با کاریز و نحوه مبارزه ایرانیان با بیابان آشنا می‌شویم. با همدلی تاریخی ایرانیان در برابر مصیبت‌های طبیعی که نتیجه‌اش صبوری و بردباری تاریخی مردم است.
پس‌از وقفه‌ای اجباری درتداوم شب‌های فیلم به‌خاطر شرایط اجتماعی کشور، پنجاه‌ودومین شب فیلم خانه اردیبهشت اودلاجان به دومین نمایش گرامی‌داشت محمدرضا مقدسیان اختصاص داشت. با مستند ناب و بابِ مسائل عمومی کشور، به نام «گفتگو در مه» که حدود بیست سال پیش ساخته‌شده‌است. مستند موثر و ماندگاری که انگار نه انگار بیش‌از دودهه از ساخت آن می‌گذرد.
داستان مردی ریشه‌دار که در اعتراض به انتخاب‌شدن زنی به عضویت شورای شهر، این شورا را تحریم می‌کند و در جلسات آن شرکت نمی‌کند. داستانی غم‌انگیز ولی واقعی. متاسفانه.
چه‌کسی تصور می‌کرد همدان، شهر باستانی و متمدن ایران، با آب‌وهوایی معتدل و سرزمینی حاصلخیز دچار مصیبت کم‌آبی شود؟ چه کسی امروز می‌تواند بگوید فردا نوبت تهران است یا شهر دیگر که جنگ سرزمینی بر سر آب در آن راه بیفتد؟ چه کسی می‌تواند تبعات مدنی و انسانی فجایعی را که در حوزه آب در کشور پیش آمده، برشمارد؟ چه‌کسی قادر است پرده ریا از تبلیغات پوچ «صرفه‌جویی در مصرف آب» را بدرد و عمق فاجعه را که در سایه سیاست‌های غلط مدیریتی چنددهه گذشته به‌وجود آمده، عیان سازد. شعارهای توخالی برای خودکفایی کشاورزی در جهانی که تک‌تک رفتارهای روزانه مردم به هم گره خورده، چه مصیبت‌ها که بر آینده مملکت نیاورد!
فیلم از دو قسمت تشکیل شده. در قسمت اول برشی از زندگی یک نوجوان شمالی را می‌بینیم که به‌خوبی می‌تواند گلیم خودش را از آب بکشد و در قسمت دوم هم یک نوجوان جنوبی را داریم که علاوه بر این‌که زندگی‌اش را در غیاب پدر زندانی و مادر فوت‌کرده‌اش اداره می‌کند، حتی به خواستگاری بانویی زیبا برای پدر زندانی‌اش می‌رود. که یکی از زیباترین صحنه‌های فیلم است. طبعا، در معرفی فیلمی که هنوز در اکران است نباید قصه را لو داد و باید توصیه کرد به همه که این فیلم را ببینند. فیلم شاداب و شورانگیزی است. از پوشش‌های بندری خیلی زیبا و متین بر تن «مونا فرجاد» تا شادابی خود آدم‌ها. در این فیلم، اکثریت با «خوبان» است. از بس در فیلم‌های اخیر «خائن» و «نامرد» و «خاله‌زنک» دیده‌ایم که وقتی «پسران دریا» را با این همه «آدم» می‌بینیم
محمدرضا مقدسیان، بی تردید، یکی از قله‌های شاخص سینمای مستند ایران است. کار را با دستیاری محمدرضا اصلانی شروع کرد و در روند فعالیت آتی خود، با خلق آثاری ماندگار سبک و مبانی نوین سینمای مستند را پایه‌گذاری کرد. در این راه سختی‌ها کشید و تجربه‌ها آموخت. وقتی فیلم «کوره‌پزخانه» او برنده جایزه اول فستیوال مسکو شد، انگ توده‌ای خورد و دوسه سال از کار فیلم‌سازی منع شد و روزگار را با مسافرکشی گذراند. ولی همان دوسه سال هم دستمایه برخی از کارهای دیگرش شد. وقتی در سال ۱۳۹۴ چشم از جهان شد، به گفته یکی از سینمایی‌های ارجمند، چراغ پرنور مستند هم خاموش شد. رخشان بنی‌اعتماد در مراسم تشییع پیکر مقدسیان گفت: «من به عنوان یک مستندساز شرم تاریخی بی‌اهمیتی به نخبگانی چون او را بر پیشانی خود دارم». برای تجدید خاطره با این فیلم‌ساز معتبر و مهم، چهار اثر از او را در چهار شب فیلم «خانه اردیبهشت اودلاجان» به تماشا خواهیم نشست.