روز اول فروردین با ۲۹ یا ۳۰ اسفند چه فرقی دارد. در فاصله چند ثانیه یا چند ساعت از آخر اسفند به اول فروردین، مگر، چه اتفاقی می‌افتد؟ هوا خیلی منقلب می‌شود؟ وضع اقتصادی من و شما تغییر می‌کند؟ در کشور اتفاق خاصی می‌افتد؟ یک مثال دیگر را باهم مرور کنیم: دانش‌آموز و دانشجو. در فاصله پایان امتحانات نهایی سال آخر دبیرستان تا روز اول دانشگاه، مگر، چه اتفاقی می‌افتد. این آدم در همین یکی دو ماه چه تغییری می‌کند؟ ولی همه ما تجربه کرده‌ایم که «دانشجو» شدن یک مرحله کاملا متفاوت از دوره دبیرستان است. نه بخاطر دو سه ماه افزایش سن، بل به این خاطر که اصولا فضا و حال‌وهوای دانشگاه متفاوت از مدرسه است. این حال‌وهوا من دانشجو را از من «دانش‌آموز» متفاوت می‌کند و شخصیت مرا تحت تاثیر قرار می‌دهد. من با دانشجوشدن منزلت و شخصیتی می‌یابم که تمام رفتار مرا نسبت به چند ماه پیش تغییر می‌دهد.
نوروز اتفاق بزرگی است. این را همه می‌دانیم. اما بهتر است بزرگی این رویداد سالانه را از جهات مختلف بررسی و شناسایی کنیم. از دید ما، نوروز بهانه‌ای بزرگ برای توجه به ارزش‌های انسانی و ملی است. توجهی که اگر در طول سال تداوم یابد، حتما و قطعا، ما مردم ایران را سرآمد ملت‌های جهان از زاویه ارزش‌های انسانی می‌کند. در این یادداشت به وجوه خاصی از این توجه اشاره می‌کنیم.
به رسم سالیان، وقتی نوروز می‌آید، فرصتی دست می‌دهد روزها و هفته‌های یک سال گذشته را مرور کنیم و احیانا درسی برای سالِ پیشِ رو بگیریم. نوروز ۱۴۰۱ سومین نوروز خانه اردیبهشت اودلاجان است.
نوروز یک حقیقت بزرگ را برای ما افشا و تاکید می‌کند. نوروز به یادمان می‌آوردکه ما ایرانی‌ها مردمی سازگار، خوش‌خلق، نرم‌خو و مردم‌دوست هستیم. نوروز به ما گوشزد می‌کند که ما ایرانی‌ها، همیشه تاریخ، انسان‌هایی متمدن و اهل مدارا بوده‌ایم و رسوبات همین مدنیت و مدارا هنوز هم در رفتارهای نوروزی ما جاری است.
