«نشست‌های موسیقی» خانه اردیبهشت اودلاجان، خوب و زیبا شروع و چند نشست پربار و شاداب هم برگزار شد ولی با گردباد زمانه و اتفاقات نامنتظر متوقف شد. حال، به پشتوانه آن تجربه و با اشتیاقی وافر این نشست‌ها را دوباره پی می‌گیریم. شروع دور تازه نشست‌ها با یاری و هم‌نوایی گروه «آن‌سو» خواهد با دونوازی تار (حسین والی) و نی (بهرام دیجور). در این نشست، فرصت مناسبی خواهیم داشت تا کتاب ارزشمند «ذن ساز» با ترجمه روان و زیبای سارا زندوکیلی را رونمایی کنیم. به امید دیدار.
«بسیاری از مردم نیاز دارند فعالیت‌شان را با چاشنی رقابت بیامیزند، تا برای خودشان انگیزه و محرک بیافرینند. حتی در تمرین‌های انفرادی باشگاه‌های ورزشی هم دستگاه‌هایی مانند پله، دوچرخه و تریدمیل گزینه‌ای به نام «مسابقه» دارند که به کاربر امکان رقابت با خود ماشین را می‌دهد. خیلی از افراد چنین ذهنیتی را در موسیقی هم می‌آورند. از نمایش تلویزیونی «نبرد بندها» و رقاب‌جویی‌های مسابقات جَز گرفته تا کسب یک صندلی در جایگاه ارکستر برادوی، دنیای موسیقی مملو از رقابت است. مانند خود دنیا در مقیاس کلی. رقابت اگر سالم باشد، در خدمت هدف مفیدی خواهدبود. نوازندگان جَز به این اصل باور دارند که «رقابت به آشکارشدن و تجلی توانایی‌ها منجر می‌شود». با زورآزمایی در برابر خودمان می‌آموزیم، این‌که تا کجا می‌توانیم پیش برویم، در وضعیت‌های دشوار چگونه واکنش نشان دهیم و کجای کارمان نیاز به اصلاح و بهبود دارد.
اما نگرش رقابتی در حیطه موسیقی بیشتر مواقع ناهماهنگی می‌افریند. رقابت به جای آن‌که سازنده باشد، به نوازنده حس ناامنی می‌دهد. بیشتر نوازندگان نه به هدف آزمودن خود، بلکه به قصد «اثبات» خود رقابت می‌کنند. اگر چنین نیازی در خود حس می‌کنید، نگاهی به نفس‌تان بیندازید. چه چیز را می‌خواهید اثبات کنید؟ طریقت ذنِ ساز رقابت نیست. کسانی که این‌جا پرورش می‌یابند، پیش از هرچیز باید خود را با معیارها و توانایی‌های خودشان بسنجند. هرکدام از ما قرار است نغمه‌ای را بنوازیم که زاده درون‌مان است. به رقابت گذاشتن این نغمه‌ها به این می‌ماند که نقاشی کودکانه‌ای را با کار یک هنرمند امپرسیونیست فرانسوی قیاس کنیم. هریک از این دو را باید با ارزش‌ها و شایستگی‌های خودش داوری کرد.
قصد من نفی موضوع استعداد و توانایی نیست. بعضی آدم‌ها را آنگار نابغه موسیقی آفریده‌اند، در حالی‌که دیگران باید بسیار بکوشند و تقلا کنند. واقعیت این است که دست به هرکاری در زندگی بزنیم، همیشه افرادی پیدا می‌شوند که به نوعی در آن زمینه با استعدادتر از ما هستند، همین‌طور افرادی که کم‌توان‌ترند.»
«نشست‌های موسیقی» خانه اردیبهشت اودلاجان، خوب و زیبا شروع و چند نشست پربار و شاداب هم برگزار شد ولی با گردباد زمانه و اتفاقات نامنتظر متوقف شد. حال، به پشتوانه آن تجربه و با اشتیاقی وافر این نشست‌ها را دوباره پی می‌گیریم. شروع دور تازه نشست‌ها با یاری و هم‌نوایی گروه «آن‌سو» خواهد با دونوازی تار (حسین والی) و نی (بهرام دیجور). در این نشست، فرصت مناسبی خواهیم داشت تا کتاب ارزشمند «ذن ساز» با ترجمه روان و زیبای سارا زندوکیلی را رونمایی کنیم. به امید دیدار.
در این دورِهمی هم به روال گذشته، با حضور هنرمندانه عزیزانی از دنیای موسیقی، گپ‌وگفتی با موضوع موسیقی و رنگ‌آمیزی در آن طرح و قطعه‌هایی نواخته می‌شود. نشستی کاملا صمیمانه و بی‌تشریفات.
امروز، هرکس بخواهد وارد دنیای موسیقی ایران شود، باید چهره‌هایی چون مرتضی‌خان نی‌داوود را بشناسد و تاثیر آن‌ها بر روند موسیقی ایران را پی بگیرد.
می‌دانیم مرتضی نی‌داوود ۱۲۷۹ به دنیا آمد و در مرداد ۱۳۶۹ هم درگذشت. اما تاثیری که او بر موسیقی ایران گذاشت مطلقا کتمان‌ناپذیر است. برای شناخت این تاثیر، باید با موسیقی‌دان‌ها نشست و درس آموخت.
روز سه‌شنبه ۳۱ خرداد ۱۴۰۱ خورشیدی، در چارچوب «دومین شب موسیقی» خانه اردیبهشت اودلاجان، پای حرف‌های استاد امین میراحمدی می‌نشینیم که از شیفتگان و پیروان مرتضی‌خان است و کتابی نیز با نام «جویبار جوشنده» در وصف او نوشته و مستندی نیز با همین نام ساخته.
در این نشست، مستند جویبار جوشنده را (کمی کوتاه‌شده) خواهیم دید، چند قطعه کوتاه از آثار مرتضی‌خان را با اجرای میراحمدی و دوستانش خواهیم شنید و به سخنان او گوش خواهیم سپرد. طبیعتا، دورهمی با سخنران و پرسش و پاسخ هم به دنبال خواهدآمد.
در شب‌های موسیقی خانه اردیبهشت اودلاجان مبنا بر این است که سلیقه زیبایی‌شناسی موسیقایی‌مان را تقویت کنیم و لذت بیشتری از موسیقی ببریم.