شروع به کار خانه قصه

یکی از افتخارات محله تاریخی اودلاجان آن است که هوشنگ مرادی کرمانی، قصه‌نویس بزرگ و شریف ما حدود ۲۷ سال در یکی از تربچه‌نقلی‌ترین خانه‌های آن زندگی کرده، قصه‌های مجید را نوشته، سه فرزند برومند و فرهیخته‌اش را پرورش داده و نامش را در ادبیات جهان ثبت کرده.
این خانه، سال‌ها پیش به تملک شهرداری منطقه دوازده درآمد تا تبدیل به خانه‌موزه مرادی کرمانی شود. ولی فراموش و مخروب و خانه آسیب‌‌یافتگان شد. سال گذشته در یک «فراخوان عمومی احیا و بهره‌برداری موقت آن» منتشر شد و نهایتا با معرفی بهره‌بردار، مرمت و احیای آن انجام گرفت.
اینک، زمانش رسیده درِ این خانه، با رنگ و لباسی درخور به روی علاقمندان باز شود. با نام «خانه قصه».
یکی از زیبایی‌های « خانه قصه» راه‌اندازی کتابخانه آن توسط علاقمندان است. از تمام دوستداران «نویسنده» و «خانه» درخواست می‌کنیم در صفحه اول کتاب‌های اهدایی اسم شریفتان را بنویسید. می‌خواهیم همه بدانند در این کتابخانه بسیاری از فرهنگ‌دوستان سهم دارند و مجموعه هم در اختیار همه دوستداران ایران است.

بسیاری از این روستاها اکنون دیگر روستا نیستند، بلکه به بخش یا شهر تبدیل شده‌اند. حاصل این تلاش گسترده، ساخت ۱۳ مستند ۵۰ دقیقه‌ای از روستاهایی است که هرکدام گوشه‌ای از تنوع و زیبایی فرهنگی ایران را بازتاب می‌دهند.

زندگی در رگ‌های محله!

اودلاجان، اندام زاید ارگانیسم شهر نیست. عضو اصلی و مهم شهر است که در طول زمان شهربودن پایتخت را تکمیل کرده‌است. هنوز رگ‌های محله زنده هستند و خون زندگی در آن‌ها جریان دارد. نباید به حیات محله بی‌اعتماد شد.

محله عضوی از شهر (۲)

کم‌التفاتی و گاه ظلم‌هایی که به محله اودلاجان در چند دهه قبل از انقلاب روا شد، با انقلاب به آخر نرسید. آن جریان‌های فکری هنوز هم زنده بودند و وجود بافت تاریخی در دل شهر را برنمی‌تافتند. اینان لزوما مجری منافع یا علایق مال‌اندوزانه افراد و گروه‎‌ها نبودند.

محله

این‌که محله چگونه شکل می‌گیرد و حد و مرزش کجاست، یک وجه از مساله است. سوال مهم دیگر آن است که محله از چه اقشار و گروه‌هایی تشکیل می‌شود. برخی معتقدند محله ترکیب طبقاتی مشخصی دارد، مثلا محله اعیان و اشراف است.