این نصحیت مادر توران میرهادی است به توران و تمام زن‌های توانمند کشور. توران خانم نماد و مصداق کار و تلاش مستمر است برای خلق دنیایی نو و جذاب. او که از کوشندگان آموزش و پرورش نوین ایران است و فرهنگ‌نامه کودکان و نوجوانان را به یادگار گذاشته، تمرکزش را روی کودکان و امیدهای آن‌ها گذاشته‌بود. او از واقعی‌ترین دوستداران کودک بود. امروز که گزاره جهانی «شهر دوستدار کودک» همه‌جا بر سر زبان‌ها است، باید سپاسگزار توران میرهادی باشیم که در راه خلق «جامعه و جهان دوستدار کودک» کوشید و یادگارهایی بزرگ برای ما گذاشت.
مستند چهره‌نگارانه «توران‌خانم» از سلسله مستندهای «کارستان» به زندگی و آثار این بزرگ‌بانوی جامعه ایران می‌پردازد.
چه می‌شود اگر همه فیلم‌هایی که می‌بینیم، تئاترهایی که تماشا می‌کنیم و موسیقی‌هایی که می‌شنویم سبب آرامش روانی و شکوفایی ذهن‌مان شودو از انسان‌بودن خودلذت ببریم؟مستند آناهیدکه در هشتادودومین شب فیلم خانه اردیبهشت اودلاجان به نمایش درآمد، چنین پیامی دارد. به شکل آشکار و البته زیبا یادآور می‌شود که می‌توان مهربان بود، می‌توان از زندگی لذت برد، می‌توان آدم‌و حیوان و محیط را دوست داشت. می‌توان از لذت زندگی و هستی غافل نماند. حمیدرضا علیپور، کارگردان اثر، می‌گوید: «امروز بیشتر فیلم‌های مربوط به زنان درباره مشکلات آن‌ها است. ولی من علاقه داشتم وجه دیگری از زنان را برجسته کنم.
می‌گویند اگر مستندی را دوبار ببینید و لذت ببرید، گواه آن است که کار خوب از آب درآمده. مستند زیبای «آناهید» از آن دسته فیلم‌ها است که حتما نه دو بار بلکه چندین بار هم دیده شود، باز هم لذت‌بخش است. داستان زنی که به تنهایی محور توسعه یک روستا می‌شود، به عشق راه انداختن کلیسایی تاریخی در دل روستا. سرتاسر فیلم روایت عشق است. عشق به زندگی، عشق به محیط و آدم‌ها. ضمن آن‌که خود آناهید هم نمایشی است از یک زن توانا، پر امید و پرتلاش.
داستان این مستند در یک روستای دورافتاده در اطراف اصفهان اتفاق افتاده است. زنی سالخورده و مسیحی به نام «آناهید» همره برادرش خادم کلیسای روستا هستند در حالی که اکثریت ساکنان روستا مسلمان هستند.
