گزاره مهم و معتبری است که «خشونت زاییده جهل است». گزاره‌ای جهانی و تجربه‌شده. البته در حوزه مسائل فردی و شخصی. طبیعی است خشونت در سطح ملی و جهانی که در قالب جنگ و شورش یا ترور بروز می‌کند، دلایل عمیق دیگری دارد، هرچند که اگر آگاهی و شعور علمی در میان صحنه‌گردانان رویدادهای ملی و جهانی هم بیشتر باشد، حتما از دامنه خشونت‌ها کم می‌شود. در این یادداشت به چهره خشونت در میان افراد و خانواده‌ها توجه داریم. هرچند خود عنوان و مفهوم خشونت وجوه بسیار متفاوت و متکثیری دارد.
برای زندگی و سرزندگی باید روحیه داشت، باید امید داشت، باید به فردا و فرداها دل بست. باید زندگی‌را دوست داشت. و بایدهای دیگر. برای این بایدها، مقدماتی لازم است. یکی از مهم‌ترین اجزای این مقدمات، نگرش ما به زندگی است. به این‌که چشم عزیز و ارزشمند ما دنبال چیست؟ یا ما چشم‌مان را به کدام نقطه و منظر می‌چرخانیم. خلاصه بگوییم: در منش اردیبهشتی، ما دنبال زیبایی‌ها هستیم. تمام ذهن و فعل خودمان را برای کشف و برجسته‌کردن زیبایی‌ها صرف می‌کنیم. در همه امور. از شخصی‌ترین تا اجتماعی‌ترین امور. در تولید هنری و فرهنگی هم باید دنبال زیبایی باشیم. طبیعی است وقتی چنین حکم و درخواستی مطرح می‌شود، فوری عده‌ای هستند که با تاکید بپرسند «پس چشم‌مان را به این‌همه زشتی اطراف‌مان ببندیم؟ آیا منطقی است واقعیت را نبینیم؟!» و در ادامه به بسیاری از آثار و شاهکارهای سینمایی و هنری اشاره می‌کنند که با قساوت تمام بر همه زشتی‌های جامعه نورافکن‌های قوی تابانده‌اند تا ما را به عمق سیاهی‌ها ببرند.
در بخش بزرگی از میهن ما، اردیبهشت، ماه شکوفه و شکوفایی است. منظرهای زیبای طبیعت را در این ماه به صورت کامل می‌بینیم. ضمن آن‌که در همین ماه، کم‌کم، شکوفه‌ها به نطفه میوه‌ها تبدیل می‌شوند و گام اول زایش و تولید را برمی‌دارند.
در بسیاری از کشورهای دیگر نیمکره شمالی هم، به‌ویژه کشورهای شمال ایران، اردیبهشت ماه چهره‌گشایی طبیعت است. شاید همین امر باعث شده که برخی ملت‌ها و کشورهای یادگارِ دوران «اولِ ماهِ مه» ها، که کمی خجول شده‌اند و دفاع جشنواره‌ای از «کارگران عالم» را کنار گذاشته‌اند، جشن اول ماه مه را به «جشن طبیعت» تغییر نام دادند.
مهم آن است که جامعه مدنی و انسانی یک سرزمین در مدار پیشرفت باشد. اگر چنین باشد نباید نگران افت و افول مقطعی بود. به قول معروف، «بالاتر از این زمانه، زمان جاری‌ست». تاریخ‌مان را معتبر بدانیم و در زیر پرچم آن، گردن افراشته و سربلند به پیش برانیم. ایران و ایرانی شایسته بالاترین درجه احترام جهانی است. به آن درجه خواهیم رسید.