بهروز غریب‌پور از خوشبخت‌ترین چهره‌های مدرن فرهنگ ایران است. یادگارهایی دارد که بسیاری‌ها در حسرتش هستند.
روزی که کشتارگاه تبدیل به فرهنگسرای بهمن شد و نمایش باشکوه بینوایان و کنسرت‌های فاخر و پرطنین شجریان و بسم‌الله خان و خیلی آثار دیگر در آن برگزار شد، همه باور کردند که «می‌شود کاری کرد». همین‌طور وقتی پادگان نظامی تبدیل به خانه هنرمندان نام گرفت و پاتوق هنردوستان و شیفتگان فرهنگ ایران زمین شد، دوباره باور کردیم که این سرزمین چه نیکانی دارد.
بگذریم که این فرزند سنندج یکی از بزرگان تئاتر عروسکی است و کارهای بزرگی اجرا کرده. کتاب نوشته، ترجمه کرده، مدیریت هنری و تاسیسی داشته و ده‌ها کار کوچک و بزرگ دیگر در حوزه فرهنگی.
هم‌کلام شدن با چنین چهره‌ای غنیمت بزرگی برای همه ماها است.
گزاره درستی است که «وقتی تاریخ گذشته نزدیک‌مان را نمی‌شناسیم، صحبت از عصر باستان و شاهان هخامنش و ساسانی، لقلقه است!». برای درک بهتر تاریخ و باستان کشورمان می‌توان از امروز شروع کرد و پله‌به‌پله به اعماق تاریخ رفت. از این زاویه، شناخت تاریخ معاصر که عموما به عصر پس از انقلاب مشروطیت اتلاق می‌شود، گام اول و مهم در شناخت کشور و جامعه ایرانی است.
اخیرا کتاب پرحجم «پگاهی در نیمه‌شب» اثر علی برزگر منتشر شده. کتابی پر از سند و نقل و متن. روایتی از نهضت ملی ایران از عصر مشروطه تا جبهه ملی و سال‌های سی و چهل خورشیدی و، تا حدودی، امروز. رونمایی این کتاب، با حضور آقایان مقصود فراست‌خواه، هرمز همایونپور و محمدعلی حسینیون، فرصتی است برای گپ و گفتی با مضمون نهضت ملی ایران.
بسیاری از معماران و شهرسازان امروز ایران، وامدار دکتر سیروس باور هستند. بسیاری از این عزیزان یا دانشجوی او بوده‌اند یا همکار و همراهش. او امروز، سینه پری از حرف و خاطره دارد. او یکی از زمردهای ادبیات و حرفه معماری و شهرسازی ایران است.
در یازدهمین «عصر ششم» خانه اردیبهشت اودلاجان در کنار این آموزگار عزیز می‌نشینیم و با او هم‌کلام می‌شویم. این عصر ششم (که اصولا باید روز پنجشنبه برگزار می‌شد) روز شنبه ۲۹ بهمن‌ماه خواهدبود. محفلی از دوستان و دوستداران دکتر سیروس باور، به احترام چند دهه تلاش او برای ارتقای معماری این سرزمین.
