پیشرو
پشتسر
قصه نقاشان در قاب مستند
چهاردهمین عصر ششم:اودلاجان شناسی ۷
نمایشگاه سوزندوزی دختران ترکمن صحرا
رشت، دروازه شمالی ایران!
پادکست سفر زنجان
زنجان؛مردمش بسیار بهتر از سوقاتش!
سیزدهمین عصر ششم:همنشینی انتشار کتاب
همدان،شهری که چندباره باید دیدش!
به بهانه سفر پایتخت ناتمام، قزوین
گزارش
شبِ فیلم
گزارش مستند اهمیت عارف بودن
گزارش مستند فریاد شد آواز
گزارش مستند به روایت کمانچه
گزارش مستند عاشیق کیست؟
گزارش مستند احمد عبادی
عصر ششم
چهاردهمین عصر ششم:اودلاجان شناسی ۷
سیزدهمین عصر ششم:همنشینی انتشار کتاب
دوازدهمین عصر ششم:پگاهی در نیمهشب
یازدهمین عصر ششم:همکلامی با دکتر سیروس باور
نقد و نظر
به استقبال روز تهران، تئاتر
به استقبال روز تهران، سینما
شهر و فرهنگ
سرمایههای گمنام
ثروتهای بلااستفاده!
سنپیترزبورگ موزیکانچی دارد
آداب روزانه، روز بزرگان چگونه شب میشود
تکنوکراسی و سیاستگذاری اقتصادی در ایران
تالار قندریز
بررسی تحول شیوه زندگی دوره پهلوی
خلاقیت
گزارش روز معمار
گزارش سفر بوشهر
سفر به بوشهر
پیش نمایش مستند گذر
سفر به تفرش
پیروز پروین
محمد تاجیک
آرش رئیسی
محسن پیرداده
علی شیلاندری
مجوزها
درباره موسسه فرهنگی هنری ما
ما و محله:
«بافت تاریخی شهر نشان و نماد هویت تاریخی آن است». این گزاره را همه قبول دارند. علاوه بر آن، بسیاریها میپذیرند که برای حفظ و ارتقای این نشانِ هویت، باید تلاش کرد. اما چگونه؟ کدام تلاش و کوشش میتواند در ارتقای منزلت بافت تاریخی شهر موثر باشد؟ این پرسش در حالی مطرح است که نمونههای نسبتا زیادی از انوع و اقسام طرحهای ساماندهی و پیرایش محیطی انجام یا ارائه شده.
ما، موسسین خانه اردیبهشت اودلاجان و سپس «موسسه فرهنگیهنری اردیبهشت عودلاجان» جزو آن دسته از علاقمندان بافت تاریخی بودیم که اعتقاد داشتیم برای کمک به ارتقای منزلت محله تاریخی باید در آنجا مستقر شد. چرا؟ برای اینکه مطالعات ما نشان میداد علت اصلی افول محله تاریخی کوچ اهالی و ساکنان اصیل محله است. پس برای تجدید شکوه گذشته یا باید آن اهالی اصیل برگردند به محله یا ساکنانی همسنگ و هموزن آن به محله بیایند و در آن مستقر شوند.
ما آمدیم و خانه اردیبهشت اودلاجان را از زیر خاک و خاکستر بیرون کشیدیم و احیا کردیم و موسسه فرهنگیهنریمان را هم به همین نشانی ثبت کردیم و شدیم نقطه فعال فرهنگی در محله. رفتوآمد افرادی از گروههای مرجع اجتماعی به خانه اردیبهشت اودلاجان سبب شد «خانه همسایه» هم شکل بگیرد و نقطه فعال فرهنگی محله تقویت شود. شهرداری منطقه دوازده، با دیدن این احیاگری، آستین بالا زد و بخشی از کوچه را سنگفرش کرد. همسایه بغلی نمای عمارتش را پیرایش کرد.
در کمتر از دو سال از فعالیت موسسه فرهنگیهنری ادریبهشت عودلاجان، چهره محله به طرز کاملا محسوس عوض شد. دیگر نشانی از خیمهزدنهای افراد آسیبیافته در محله نیست. مگر به ندرت آن هم نه خیمهزدن، بل تکافتاده بیچارهای که چهرهاش نشان میدهد خودش هم از بودن در این محله خجالت میکشد. در این فاصله سه دکانک بسته محله دوباره باز شدند و چراغهایی به روشنایی محله اضافه شد. دوستی بین اهالی محل باهم، جای دادگاهرفتنها را گرفت و خانه اردیبهشت اودلاجان شد مکانی برای مهمانان اهالی محله که پزِ داشتن خانهای آباد در محله را میدهند. انتشار نشریه تکبرگی اردیبهشت اودلاجان، که هر هفته چهارشنبه صبح منتشر میشود، باعث شده که اهالی بگویند «محله ما مجله دارد!». کمکم اهالی به ارزش محله پی میبرند.
سه سال پیش همه دنبال فروش خانهشان بودند، الان کسی حاضر نیست خانهش را بفروشد. همه اینها و بسیاری شواهد دیگر نشان میدهد که «اگر میخواهید کمکی به ارتقای منزلت تاریخی شهر بکنید، باید در محله مستقر شوید. همین»
نشانی موسسه:
تهران، بهارستان، خیابان پامنار، کوچه خلیلی مفرد، کوچه آقا موسی، بن بست اول ، پلاک ۱
تلفن: ۰۲۱۳۶۳۴۸۷۵۸
فکس: ۰۲۱۳۶۳۴۹۹۰۳
Email: info[at] iacoo.ir
کدپستی: ۱۱۱۷۶۳۶۶۹۵