فیلم‌بردار تیم هم کاملا حرفه‌ای است و ماجراجو. یک بار از هواپیمای آموزشی می‌افتد زمین. در عین حال، فیلم‌بردار قوی و بزرگی بود. در این مستند، کادرهای بسیارخوبی ساخته، زاویه‌های موثر و درستی انتخاب کرده. همه این‌ها نشان می‌دهدمسلط به ترکیب‌بندی و رنگ است.

او بعد از این مستند یک کمپانی درست کرد و فیلم‌سازان بزرگی در آن‌جا فیلم ساختند مثل جان فورد. به‌نقل از ورهرام، مستندعلف، درعین‌حال، یک اثر سینمایی‌است‌ و خانم هری‌استون نقش آول آن را بازی می‌کند. این فیلم کاندیدای جایزه اسکار می‌شود.

 بعد از این اقبال عمومی است که برخی کمپانی‌ها به فکر تولید فیلم درباره ایل و کوچ بختیاری‌ها افتادند. یکی از آن کمپانی‌ها کار را کلید زد ولی تا نیمه بیشتر نرفت. ناتمام ماند.

از دید کوهنوردی

یکی از مخاطبان که کوهنورد است و با آن منطقه هم آشنا است، از دید تخصصی خودش به موضوع نگاه می‌کند. «کوهنوردی، اصول دارد. مسیریابی، انتخاب زمان حرکت، وسائل و ابزار کونوردی و غیره نیاز به دانش و آگاهی دارد.

در این مستند متوجه می‌شویم همه افرادی که در این کوچ بودند، این فنون و دانش را داشتند. حتی کجا باید قدم بگذارند. تفاوتی‌که آن‌موقع با امروزداشت جسارت جلودارهای کوچ بود که به دل برف می‌زدند با پای برهنه که راه را برای کاروان باز کنند».

 البته ظاهرا کفش‌های‌شان به این خاطر می‌کندند که در تب و تاب تلاش پا در یک نقطه، کف و بدنه کفش که همه از پارچه بود تبدیل به کفش یخی نشود.

 اما نکته دوم در این مستند سابقه کوهنوردی زنان ایران است. در اسناد پژوهشی که توسط کوهنوردان تهیه و منتشر شده، زمانی که نخستین زن ایرانی  کوهنوردی می‌کند، سال 1315 است. اما این‌جا می‌بینیم زنان ما از خیلی وقت‌ها پیش از آن، کوهنوردی می‌کردند. البته نه به عنوان ورزش بل برای تامین نان و غذا».

 مخاطب دیگری این نکته‌را غنیمت می‌شمارد به تناظردیگری اشاره کند: «در کوهنوردی حرفه‌‌ای هست که باربری است ولی به دلیل اولین قومی که این حرفه را در مناطق اورست و نپال پیشه کردند و از «شرپا» بودند، الان عموما شرپا نامیده می‌شوند.

 این‌ها سالی چندین نوبت بار و وسایل کوهنوردان را تا قله به دوش می‌کشند تا کوهنورد معروف (!) بتواند صعود کند. اما در هیچ سندی شرپا کوهنورد نامیده نمی‌شود.

افتخار کوهنوردی به آنی می‌رسد که فارغ از بار و وسایل با تمام تجهیزات کوهنوردی به قله می‌رود. در بسیاری موارد شرپاها حتی کفش کوه ندارند چه‌برسد به دیگر ابزار و تجهیزات کوهنوردی. فقط بار می‌برند!»

درون‌مایه مستند

این مستنداز همان روز اول نمایش درنیویورک حرف و حدیث زیادی به دنبال داشت. برخی به ستایش آن پرداختند، برخی‌ دیگر به این خاطر که نگاه تخصصی مردم‌شناسی ندارد، چندان استقبال نکردند.

 اما خود کوپر قصد خودرا از ساختن فیلم خیلی صاف و روشن بیان می‌گوید و معتقد است در آمریکای آن‌زمان تمام آموزش در مدارس‌ و دانشگاه‌ها کتابی و دوبعدی شده بود و این فیلم تلاشی است برای توسعه جغرافی به روشی موثر و گویا.

او به‌همین خاطر از یک فیلم‌بردار قوی و نیرومند استفاده می‌کند؛ فیلم‌برداری که فیلم معروف کینگ‌کنگ را در کارنامه دارد. تمام تلاش خود را می‌کند که فیلم خوش‌ساخت و تاثیرگذار درآید.