سلام

شهر جایی است برای زندگی. برای خلق خاطره. برای باهم‌بودن و باهم زیستن. شهر قصه دارد. قصه‌هایی ازخودش برای ما و از ما برای دیگران. شهر اگر قصه نداشته‌باشد، روح ندارد. حس ندارد. در شهر هر محله و هر خانه هم قصه خودش را دارد. با این قصه‌ها است که خاطرات ما از شهر شکل می‌گیرد. پس ما نیاز داریم در شهر و در کوچه و خیابان شهر همدیگر را ببینیم و لحظه‌هایی کنار هم بنشینیم و خاطره بگوییم‌ و خاطره بشنویم. به‌این‌خاطر در شهر باید مکان‌هایی باشد که ما را دعوت به مکث و تمدد کند. یعنی فضاهایی که شأن مکان دارند و حس تعلق به شهر و محله ایجاد می‌کنند.

خانه‌های تاریخی‌و عمارت‌های فرهنگی شهر از بهترین مکان‌ها برای دورهم‌نشینی و تولید خاطره است. این مکان‌ها به دلیل قصه‌ها و تصویرهایی که در دل خود دارند، امکان تجدید خاطره و مرور گذشته را دارند و همین‌ها نقطه شروعی است برای تداوم گفت و شنید و گذاشتن قرارهای تازه.

در عرف و ادبیات شهرسازی، به این فضاها و مکان‌ها «فضای شهری» می‌گویند. فضاهایی که برای برآوردن نیاز مادی و اولیه شهروندان، بلکه برای رفع نیازهای غیرمادی و متعالی مردم هستند.

مردم برای خرید روزانه و مایحتاج عمومی به این فضاها نمی‌روند. اجبار و الزامی برای رفتن به آن فضاها نیست ولی مردم برای گذران ساعاتی‌از اوقات فراغت خود به آن‌جا می‌روند. برای لذت بردن از لحظه‌ها و زندگی. انواع پارک‌ها و باغ‌های شهری از این دسته فضاها هستند. حال اگر در این فضاها اتفاقی فرهنگی هم بیفتد شأن مکان از «فضای شهری» به «عرصه شهری» ارتقا پیدا می‌کند.