قبل از انقلاب، یکی از جذاب‌ترین نقاط مرکز تهران، اب‌انبار سید اسماعیل بود. اتفاقات عجیب و غریبی در آن می‌افتاد. البته وقتی که یک آقایی آن را خرید و تبدیل به رستوران کرد. رستورانی ویژه با اشیاء اصلی و بدلی تاریخی. و اسمش شد «موزه ‌آب‌انبار سیداسماعیل».

آن زمان بود که این آب انبار قاجاری تبدیل شد به پاتوق سلبریتی‌های آن دوره. از هنرمندان تا سیاستمداران، افتخار می‌کردند که در این آب‌انبارِ رستوران‌شده، آبگوشت خورده‌باشند. حتی در سال ۱۳۵۶، سرخ‌ها وآبی‌های فوتبال قبل از دربی در آن رستوران «آبگوشت پارتی» راه انداختند. و حتما برای هم کری هم خواندند!

امروز، مدت‌هاست در موزه ‌آب‌انبار سیداسماعیل بسته و هیچ خبر و رویدادی در آن نیست. امن است و امان!

اما داستان آن به اختصار چنین است: براساس وقف‌نامه آب‌انبار سیّد اسماعیل‌، در سال ۱۶۲۱ هـجری قمری حاجی‌ عیسی‌خان بیگلربیگی به میرزا موسی وزیر اجازه می‌دهد تا در ملک شخصی‌ خود که شامل زمینی به مساحت هزار و ششصد مترمربع بود، این آب‌انبار را بنا نماید.
آب‌انبار میرزا موسی به سبب هم‌جواری با بقعه زیارتی سیّد اسماعیل‌ از همان ابتدای ساخت به نام آب‌انبار سیّد اسماعیل مشهور می‌شود. در سال ۱۳۴۸ هـجری شمسی شخصی به نام «حسن آقاجانی» با خرید سرقفلی آب‌انبار سیّد اسماعیل آب و لجن آن را تخلیه و این مکان را به‌ رستوران سنتّی و موزه، به صورت توأمان تبدیل می‌نماید.

از آن پس، آب‌انبار یاد شده به نام «موزهء آب‌انبار» معروف می‌شود. آقاجانی مجموعه‌ای از آثار و اشیاء تاریخی و ارزشمند را خریداری نموده و در موزهء آب‌انبار به معرض نمایش می‌گذارد.

از جمله، ارسی‌های چشمگیر با تزئینات گره‌چینی، حوض‌های متعلّق به خانه‌های‌ قدیمی تهران، ظروف با ارزش، تابلوهای نقاشی نفیس با موضوعات گوناگون‌ تاریخی، بزمی، رزمی، مذهبی و اساطیری، اشیاء و لوازم زورخانه‌ای، آلت های‌ موسیقی قدیمی و قطعات مختلف کاشی.

موزهء آب‌انبار تا سال ۱۳۵۷ هـ ش.دایر بود ولی پس از انقلاب متروکه و در آن بسته می‌شود. در گذشته، هر گردشگر خارجی که وارد تهران می‌شد، از آب انبار سید اسماعیل یا انبار موزه بازدید می‌کرد و این مکان پاتوق توریست‌های خارجی بود.

به نقل از کتاب «سرگذشت طهران» (محمدمهاجر)، حسن آقاجانی، معروف به «گلابگیر اصفهانی» متولد ۱۳۰۳ تهران و از بازاریان خوشنام تهران است که شغل خانوادگی او و برادرانش گلابگیری و فروش گلاب در بازار تهران بود. خودش می‌گوید «خودم و پدرم اهل تهران هستیم اما پدربزرگم اهل اصفهان بود». می‌گوید «من دویست تا شغل عوض کردم. من تراشکاری کردم، سماورسازی کردم، یکی از همین سماورهای بزرگی که در موزه هست را خودم ساختم. خم‌کاری کردم، بنایی کردم، سرم‌سازی کردم . . . سرم که می‌ساختیم دکتر یا ناظری بالای سرمان نبود. یک بار ما را دستگیر کردند و بردند دادسرا. آن‌جا پرونده را فرستادند وزارت بهداشت. بعد گفتند ضرری برای سلامت ندارد، اما نباید بدون پروانه تولید می‌شده». درباره آماده‌سازی آب‌انبار برای کاربری موزه می‌گوید ««یک متر و سی سانت لجن داشت. پنج متر آب داشت. دوسال بنا آوردم آب و لجن را کشیدیم. شب زمین را خشک می‌کردیم صبح می‌آمدیم می‌دیدیم پنجاه سانت آب روی زمین ایستاده».