پنجاه و یکمین شب فیلم خانه اردیبهشت اودلاجان

چه‌کسی تصور می‌کرد همدان، شهر باستانی و متمدن ایران، با آب‌وهوایی معتدل و سرزمینی حاصلخیز دچار مصیبت کم‌آبی شود؟ چه کسی امروز می‌تواند بگوید فردا نوبت تهران است یا شهر دیگر که جنگ سرزمینی بر سر آب در آن راه بیفتد؟ چه کسی می‌تواند تبعات مدنی و انسانی فجایعی را که در حوزه آب در کشور پیش آمده، برشمارد؟ چه‌کسی قادر است پرده ریا از تبلیغات پوچ «صرفه‌جویی در مصرف آب» را بدرد و عمق فاجعه را که در سایه سیاست‌های غلط مدیریتی چنددهه گذشته به‌وجود آمده، عیان سازد. شعارهای توخالی برای خودکفایی کشاورزی در جهانی که تک‌تک رفتارهای روزانه مردم به هم گره خورده، چه مصیبت‌ها که بر آینده مملکت نیاورد!
فیلم «وقتی دارکوب‌ها می‌روند» حکایت این فاجعه است. فروچاله عمیق کبودرآهنگ و آوارگی روستاییان و کشاورزان نماد این بی‌کفایتی در مدیریت منابع است. لطف این مستند آن است که قصه غم‌بار فاجعه را از زبان روستامردی خوش‌فکر و بذله‌گو روایت می‌کند. مردی که ریشه در خاک وطن دارد و نمی‌خواهد تسلیم روزگار وانفسا بشود و روستا را ترک کند. چاره می‌اندیشد و کارگاه‌هایی در روستا راه می‌اندازد تا مردم جاکن نشوند. این همان روحیه والای ایرانی است که هرگز تسلیم نمی‌شود. نه در برابر دشمن خارجی نه در برابر خست و مصیبت طبیعی. انسان ایرانی سنگ زیرین رودخانه است که همیشه پایدار باقی می‌ماند. وقتی دارکوب‌ها می‌روند، قصه ما شروع می‌شود.
فیلم تاکنون در جشنواره مستند ایران،سینما حقیقت،فستیوال محیط زیست سان سینه اسپانیا و فستیوال محیط زیست فیکا برزیل به نمایش در آمده است.

تاریخ اکران: ۱۸ آبان ماه ۱۴۰۱
مکان: خانه اردیبهشت اودلاجان