صحبت از «قنادی بهار» و معرفی آن چندان سخت نیست. به راحتی می‌توان به صفحه و وبسایت آن مراجعه کرد و تاریخچه و انواع تولیدات آن را شناخت. آن‌چه‌که در ارتباط با این قنادی قابل تامل است آن است که تعدادی از مغازه‌ها و واحدهای صنفی منطقه مرکزی شهر حکم نشانه پیدا کرده‌اند. درست مثل فلان مسجد یا بهمان خانه تاریخی. در همین دور و اطراف قنادی بهار، «آشپزی سرچشمه» را داریم که امسال (۱۴۰۰) ۸۷ ساله شد.

باز‌ماندگان آشپز آن سال‌ها آن را می‌چرخانند. یا کبابی امیرجوجه، دکان کوچکی که حداقل هفتاد سال قدمت دارد. آن طرف‌تر رستوران نیکان که قبلا اسمش دوستان بود واگر گذشته قدیمش را در نظر بگیریم قدمتش به حدود نود سال می‌رسد. و چند نمونه دیگر.اما در مورد قنادی بهار. این قنادی خودش را چنین معرفی می‌کند:

«حاج علی‌اکبر ماها» ملقب به بهار از خلیفه‌های به‌نام و استادکاران ماهر زمان خود بود که در سال ۱۳۱۷ پایه های این قنادی را در خیابان سرچشمه تهران بنا نهاد. او به همراه پسران خود موفق شد با استفاده از مواد اولیه درجه یک و طبیعی مانند عسل، روغن حیوانی، تخم مرغ رسمی، کره محلی، شیر محلی و طعم‌دهنده‌های طبیعی مانند زعفران، گلاب، هل، وانیل، طعمی ماندگار را ابداع کند که تنها در این قنادی یافت می‌شود.»

اما از حق نباید گذشت این قنادی لِم و فوتِ کوزه‌گری خاص خودش را دارد. شیرینی‌های اصلی آن، از جمله، بازو دراز، چند هفته هم روی میز بماند نه خراب می‌شود نه کهنه. و چند شیرینی دیگرش نیز. البته وقتی وارد مغازه قنادی می‌شوید تفاوت قیمت این شیرینی‌های اصلی بهار را با بقیه شیرینی‌های معمولی و رایج بسنجید لطفا.

قابل بازدید