سلام

از شروع رسمی و عمومی فعالیت خانه اردیبهشت اودلاجان، چهار نوروز را پشت سر گذاشته‌ایم و با این شماره نشریه، در پنجمین نوروز هستیم. تا چندمین نوروز تداوم خواهیم‌داشت، نمی‌دانیم. ما عزم‌مان جزم است تا آن‌جا که باشیم و توان داشته‌باشیم، همان باشیم که در چهار سال گذشته بودیم. البته کار ساده‌ای نیست، به‌ویژه که سال به سال پیچیدگی کار بیشتر می‌شود. هرسال باید گام یا گام‌هایی تازه برداریم تا سرزندگی خانه محفوظ بماند.  البته که ما امیدواریم و کوشش‌های ما به اعتبار این امیدواری به روزهای خوش آینده است. اماچرا امیدواریم؟ تجربه این چندسال درس‌ها و نکات ارزنده بسیاری برای ما داشت. آنانی که می‌گفتند کسی از آن‌طرف شهر راهش را برای دیدن یک فیلم مستند به این بخش از شهر کج نمی‌کند، امروز شاهد شکوفایی شب‌های فیلم ما هستند. در طول این مدت ۱۵۰ شب فیلم برگزار کرده‌ایم که در اکثریت غالب آن‌ها کارگردان یا یکی از عوامل فیلم حضور داشته و در نشست پس از نمایش به پرسش‌های مخاطبان پاسخ داده. علاوه بر این ۱۵۰ شب، شش شب فشرده هم در دو هفته داشتیم که هر شب سه فیلم نمایش دادیم. همه روزها هم با استقبال کامل مخاطبان. آیا این‌ها انرژی نیستند؟ شب‌های موسیقی ما که بالغ بر هفده شب است، مخاطبان فرهیخته خود را پیدا کرده و امروز کانونی شده برای علاقمندان موسیقی فاخر. نشست‌های اودلاجان‌شناسی، بزرگداشت بزرگان فرهنگ و ده‌ها رویداد دیگر این خانه را تبدیل به مقصدی فرهنگی کرده و هرروز بر تعداد مخاطبانش افزوده می‌شود.