کوچه هداوند در اودلاجان شرقی، معروف به محله امام‌زاده یحیی. خانه‌ای تاریخی در آن کوچه. ساده و استوار و ارزشمند. حجم بسیار زیبا با ایوان و شاه‌نشین و گوشواره‌های قجری. در و پنجره چوبی با گره‌چینی‌های خوب و شایسته. با درختانی ستبر و زیبا در وسط حیاط با حوضی کوچک، که ممکن است در اثر گذر زمان و دخل ‌و تصرف‌ها کوچک شده‌باشد. خانه مهرانگیز کامبیز.

خانه مهرانگیز کامبیز از مکان‌های دیدنی تهران در محله‌ قدیمی اودلاجان است و با فیلم به‌یادماندنی «پدرسالار» و بازی درخشان مرحوم محمدعلی کشاورز گره خورده‌است.

رنگ آبیِ یادگار دوره پهلوی بر درها و پنجره‌ها. نرده‌های فلزی و فرفرژه‌ها که هرکدام نوستالژی خاص خود را دارند. بر این زیبایی‌ها، البته، زخم‌هایی هم نشسته، مثل لوله گاز نه چندان ظریف و کابل برق و چراغ دیواری نامتناسب و نچسب. ولی یک امتیاز و شانس بزرگ دارد این خانه. و آن، ساکنان و بهره‌برداران آن هستند. خانه خالی نیست. مورد استفاده است.

یک مرکز فرهنگی محله‌ای است. از آگهی‌ها و اعلانات نصب‌شده بر در و دیوار معلوم است حال و روزگار خوشی دارد و ساکنانی علاقمند. تنها نیست. خانه اگر رها نشود و تنها نماند، حالا حالاها دوام می‌آورد و زندگی را بر ساکنانش لذت‌بخش می‌کند.

یک شانس دیگر هم دارد این خانه، آن هم همسایگی با تعدادی از بناهای سالم و با ارزش در گوشه گوشه آن است. از مسجد لواسانی‌ها در نبش کوچه تا خانه کوچک کوچه مرآت. از مدرسه آبرومند همسایه تا خانه روبروی آن. فضای تنفس و تفریح هم در کوچه هست که خوشبختانه، معمولا تمیز و نظیف و دور از دسترسِ شدید و چشم‌آزار افراد آسیب‌یافته است. همین‌ها برای آرامش کافی است.