یا اگر خیابان فرصت را با دقت برداشت و سپس پیرایش کنیم متوجه ارزش‌های فراوان معماری پهلوی اول و دوم می‌شویم. آثاری که هنوز هم پرتلالو و معتبر هستند. خیابان‌های فلسطین، دمشق و سهیل هم پر از چنین آثار زیبا هستند. کافی است با نگاه خریدار و کمی کارشناسانه به آن‌ها نگاه کنیم و ارزش‌های نهفته‌شان را درک کنیم. حتی خیابان انقلاب. این خیابان فراتر از ارزش‌های معماری معاصر ایرانی، دارای ارزش‌های مکانی و فرهنگی است. آن را می‌شود سکانس‌بندی کرد. مثلا از میدان انقلاب تا میدان فردوسی را به عنوان محور فرهنگی مورد توجه قرار داد. در این محور بین دو میدان ده‌ها موسسه فرهنگی، انتشاراتی، دانشگاهی‌و مدنی وجود دارد که گل سرسبد آن‌ها دانشگاه تهران است. ضمن آن‌که برخی نقاط نوستالژیک تهران هم در همین محور قرار دارد مثل شیرینی فرانسه. بگذریم که مجسمه فردوسی در میدان فردوسی یکی از شاهکارهای مجسمه‌سازی کشور است و قصه بانوی سرخپوش تهرانی که سال‌ها در برابر آن مجسمه در پیاده‌رو میدان می‌نشسته بخشی از ادبیات این محور را می‌سازد. این خیابان در کلیه جریانات سیاسی معاصر هم یکی از محورهای مهم بوده و این ویژگی هم می‌تواند به عنوان حافظه تاریخی شهر به این محور الصاق شود. بدین ترتیب، بسیاری از خیابان‌ها وشوارع شهری تهران ظرافیت بازآفرینی و پیرایش دارند تاهویت گمشده تهران‌را دوباره زنده کنند.دراین‌باب حرف بسیاراست.

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۲۴۶