سال ۱۳۴۵، تماشاخانه سنگلج در همسایگی نه‌چندان دور محله افتتاح شد. از همان آغاز، این‌جا مکانی شد برای بخش مهمی از تئاتر و نمایش ایران. آنانی که آن سال‌ها را تجربه یا مطالعه کرده‌اند به یاد می‌آورند یا می‌دانند مکان‌های نمایش آن زمان، تا حد زیادی، معرف نوع و گرایش تئاترهایی بود که نمایش داده‌می‌شد.

تئاترهای ایرانی، عموما، در تماشاخانه سنگلج اجرا می‌شدند، نمایش‌های آوانگارد و نوگرا، معمولا به «کارگاه نمایش» می‌رفتند و دیگران هم در جاهای دیگر. نوعی تقسیم گرایشی و فنی در میان بود.

امروز، فضای فرهنگی و تئاتری کشور اصلا قابل قیاس با آن سال‌ها نیست، سالن‌های بزرگ و کوچک زیادی راه افتاده‌اند و هر روز، گاه، چند ده نمایش و تئاتر روی صحنه است. با این همه، تماشاخانه سنگلج، پس از افت‌و خیزهای فراوان، هنوز هم جایگاه والای خود را دارد و بسیاری از هنرمندان تئاتر کشور علاقمندند اثر خود را در سالن این تماشاخانه اجرا کنند.

این تماشاخانه که در ۱۸ مهرماه ۱۳۴۴ با نام «تالار ۲۵ شهریور» شروع به کار کرد، توسط «آرشاویر بابائیان» ساخته‌شد. زمین تماشاخانه را یک بانوی نیکوکار به شهرداری اهدا کرده‌بود. برنامه‌های نمایشی با استقرار «گروه اول هنر ملی» به سرپرستی عباس جوانمرد آغاز شد.

در سال‌های بعد، شش گروه دیگر نیز کارهای خود را به روی صحنه بردند؛ گروه‌هایی به سرپرستی بهرام بیضایی، علی نصیریان، داوود رشیدی، جعفر والی، خلیل موحد دیلمقانی و اسماعیل شنگله.