به همین خاطر، موتمن دوربین را فقط به عنوان یک ناظر بیرونی به کار گرفت و وارد زندگی مردم آن‌جا نشد. همراه بچه‌ها هور را دید و با آن‌ها هم‌قدم و همراه شد و بازی‌ها و شادی‌های آن‌ها را ضبظ کرد». این‌نوع نگاه و به‌ویژه فروتنی کارگردان موضوع جالبی برای مخاطبان بود. همین‌که فیلم‌ساز این جسارت را داردکه عدم آگاهی خود از جامعه محلی را می‌پذیرد، موجب امتنان است. او می‌توانست این نقص را نپذیرد و کلی تصویر و داده غلط به مخاطب منتقل کند و آن‌را در قالب سینمایی ارائه نماید.

رضانجفی اضافه می‌کند: «شرایط زیست در هور خیلی سخت بود. مخصوصا برای ما. هوا بسیار گرم و شرجی بود و محل فیلم‌برداری هم فاقد امکانات شهری بود. مثلا ما امکان تهیه غذای معمولی و عادی را نداشتیم. به روش زندگی و خوردوخوراک بومی‌ها هم نه آشنا بودیم نه موافق! لذا با حداقل امکانات توانستیم چند رور فیلم‌برداری را سر کنیم. قوت غالب ما نان و تن ماهی بود که همراه خودمان آورده‌بودیم. با این حال، تقریبا تمام تصویرها به صورت واقعی و مستند ضبط شدند و شاید یکی دو پلان را خودمان چیدیم».

هور؟ تا کی؟!

نجفی به یاد می‌آورد پس از چندین سال، وقتی دوباره گذارش به هور و اطراف آن افتاد، خبری از هور نبود.

هایده قریشی هم تایید می‌کند «پس از حدود هشت سال از فیلم‌برداری بچه‌های هور، برای یک پروژه سینمایی به همان منطقه می‌رود و حتی افراد بومی و راننده‌ای را که با نجفی کار کرده‌بود پیدا می‌کند تا بار دیگر در همان لوکیشن کار کنند، «خبری از هور نبود. هیچ. متاسفانه نه طراوتی بود، نه حسی برای زندگی.» این البته قصه فقط هور و خوزستان نیست، کسر و کاست آب مشکل تمام سرزمین است و هنوز هم راه حلی برایش به نظر نمی‌آید. شاید معجزه‌ای رخ دهد. محمود یارمحمدلو می‌گوید «از فیلم خوشم آمد. این فیلم نشان از هوشمندی کارگردان دارد. وارد موضوعی نمی‌شود که بر آن تسلط ندارد. سوای برخی کش‌آمدن‌ بعضی سکانس‌ها‌، در مجموع ساختار خوبی دارد.» او به انتخاب ساختار روایت با محور انشا‌خوانی یکی از بچه‌ها، اشاره می‌کند و آن‌را شگرد خوبی برای انسجام فیلم می‌داند. در امتداد حرف‌های یارمحمدلو، یکی از مخاطبان با اشاره به عرب‌بودن این بچه‌ها، انشای فارسی آن دانش‌آموز را در حکم گفتار متن برمی‌شمارد که کل قصه مستند را به هم می‌دوزد و یگانه می‌کند.

اطلاعات بیشتر درباره هور

فرهاد ورهرام با اشاره به‌تجربه خود درساخت مستندی درباره هور دورق نکاتی را مطرح می‌کند که برای مخاطبان جذاب و مغتنم است: «این‌جا هور و تالاب بزرگی است که دورق نام دارد. رودخانه بزرگ جراحی از شمال سرچشمه می‌گیرد و این تالاب و شاخه‌های آن‌را سیراب می‌کند.متاسفانه این رودخانه در سال‌های اخیر خشک شد و آب به آن صورت ندارد». ورهرام به وضعیت شادگان هم اشاره می‌کند که در حقیقت بخشی از هور بزرگ دورق است. از دید او «شادگان، به نوعی، ونیز ایران است. بخش بزرگی از ارتباطات مردم در این تالاب بزرگ با بلم و قایق است». این را هم باید اضافه کرد که اقتصاد شادگاه هم ویژگی خاص خودرا دارد. «اقتصاد شادگان سه حوزه مشخص دارد: کشاورزی، شکار پرندگان‌و صیدماهی، دامداری. صیفی‌جات این تالاب در خوزستان معروف و محبوب است. تولیدات روستایی آن هم بازار خودش را در منطقه دارد».