روزگاری، تهران همین پنج محله مرکزی شهر بود. سنگلج، اودلاجان، چال میدان، ارگ و دولت. تمام مردم شهر از هر دین و مذهب و آیین، در همین گله‌جا زندگی می‌کردند و هریک به کیش خود و مناسک خود مشغول بودند. به همین دلیل است که در مرکز شهر تهران، یادگارهاو بقایای مساجد بزرگ، کنیسه و کلیسا وجود دارد.

حتی کوچه و محله به نام پیروان آیین‌های مختلف بود. مثل محله یهودی‌ها و کوچه ارامنه.
در محله چال میدان تهران، در بازار حضرتی، به روایتی، قدیمی‌ترین کلیسای تهران به نام «کلیسای تادئوس و بارتوقیمئوس مقدس» قرار دارد که قدمتش به دوره زندیه می‌رسد.

زمانی، تعدادی از خانواده‌های ارمنی ساکن جلفای اصفهان، به دلایل مختلف به تهران آمدند و در این‌جا ساکن شدند. بعدها ارمنی‌هایی از تبریز و قزوین و جاهای دیگر هم آمدند و در قلب تهران کوچه ارامنه شکل گرفت.

در همین سال‌ها، کلیسای سورپ گئورک در بازارچه قوام‌الدوله ساخته‌شد. وجه تسمیه آن نام سرداری است که در سال ۳۰۳ میلادی، در راه مبارزه برای ترویج مذهب مسیحیت به دست مشرکان و بت‌پرستان به شهادت رسید که در سالروز او مراسم دعا و نیایش خاص برپا می‌شود.
به اراده دوستداران کلیسا، انجمنی از زنان نیکوکار و مومن ارمنی، در سال ۱۲۸۶ خورشیدی تأسیس و در محوطه این کلیسا اتاق‌هایی ساخته شد که در آن‌جا زنان سال‌خورده زندگی می‌کنند.

در محوطه پشت کلیسا هم اتاق‌هایی برای اسکان مردان سالمند ساخته شده. محراب کلیسا در سمت شرقی آن قرار دارد. دارای دو ورودی از شمال و جنوب است. کلیسا دارای یک گنبد با نورگیرهای گوناگون است.

کلیسای سورپ گئورک که کلاً با آجر بنا شده، از داخل با گچ پوشانده شده‌است. به علت نبود فضای کافی در سمت غرب کلیسا، برج ناقوس سه طبقه‌ای در ضلع جنوبی کلیسا ساخته شده‌است.

بر روی دیوارهای خارجی کلیسا و برج ناقوس سنگ قبرهای متعددی به چشم می‌خورد. از نکات قابل توجه در این کلیسا آن است که تعداد زیادی سنگ قبر باشکوه، مجلل، خوش‌تراش، خوش‌طرح و خوش‌خط به دیوارهای بیرون نمازخانه به‌صورت ایستاده نصب شده و چنین به نظر می‌رسد که این محل پیش از اینکه کلیسا شود، قبرستان مسیحیان بوده‌است.