سلام

ایمن نبودن شهر و محله یکی از اصلی‌ترین معضلات و مشکلات زندگی در بسیاری از شهرها است. هرچه جامعه بشری از زندگی ایلی و خانوادگی فاصله می‌گیرد و خود را به دست سیستم‌ها و سامانه‌های رسمی و عمومی می‌دهد، دامنه ناامنی، به خودی خود، بیشتر می‌شود. اگر بالای سر این سیستم‌ها و سامانه‌ها نیروی قهاری‌که بتواند به ضرب زور همه را سرجایش بنشاند، وجود نداشته‌باشد، تردید نیست که ناامنی گسترش پیدا می‌کند. چگونه؟ و چرا؟ در جامعه بسته و کوچک ایلی و خانوادگی، حتی در یک جامعه شناخته‌شده محله‌ای، مردم همدیگر را می‌شناسندو هوای همدیگر را دارند. امنیت عمومی در چنین جوامعی معمولا همیشه برقرار است. نه سرقتی را شاهد هستیم نه دعوای ملکی و مالی. اگر سرقتی اتفاق بیفتد معمولا از خارج از آن جامعه است. دعواهای سنگین هم معمولا بین محله و خارج از محله است. در ادبیات داستانی ما هم این موضوع را بارها و بارها خوانده‌ایم که فلان طایفه به بهمان طایفه حمله می‌کند و روستا یا محله را غارت می‌کند و الی آخر. اما حالا که نه از طایفه خبری هست و نه از ایل و کدخدای محله، چه باید کرد؟ در جوامع امروزی همه ماها خودمان و سرنوشت‌مان را سپرده‌ایم به سامانه ‌هایی که هیچ ارتباط شخصی و فردی با آن‌ها نداریم. مثلا امنیت محله را به پلیس سپرده‌ایم و نگهداری و توسعه آن را به شهرداری. حالا اگر هر یک از این سامانه‌ها نتواند یا نخواهد به وظیفه‌اش عمل کند، ما نه امنیت خواهیم داشت نه محله و شهر تمیز و پایدار. دزد به خانه‌مان می‌زند، کاری از دست‌مان ساخته نیست.