مستند ایستگاه

شصت و دومین شب فیلم خانه اردیبهشت اودلاجان

«شناسنامه» شاید یک برگ کاغذ باشد یا دفترچه‌ای کوچک. در نگاه اول، چیز مهمی نیست ولی وقتی بدانیم بدون شناسنامه هیچ کاری در هیچ کجا نمی‌توانیم بکنیم، قدر این یک برگ یا دفترچه را می‌دانیم.
شاید برای بسیاری از ماها عجیب باشد که در گوشه‌هایی از این سرزمین آریایی، از جمله سیستان و بلوچستان، کسانی هستند که هنوز شناسنامه ندارد. به ده ها دلیل. این‌ها مسائل و مشکلاتشان را چگونه حل می‌کنند؟ فرزندان این انسان‌های شریف و زحمتکش چطور باید در مدرسه ثبت نام شوند؟ تازه اگر مدرسه‌ای باشد.
بگذریم از چندین و چند موضوع دیگر که خدا می‌کند نداشتن شناسنامه چگونه از صحنه زندگی‌شان حذف می‌شود. در این روزها که حتی برای خرید بلیط اتوبوس از این شهر به آن شهر شناسنامه که هیچ، کارت ملی هم می‌خواهند، آنانی که شناسنامه ندارند چه می‌کنند؟
با این همه، ما مردم ایران یاد گرفته‌ایم از کم‌ترین امکانات بیشترین استفاده را بکنیم. در مستند «بی‌شناسنامه‌ها» می‌بینیم آن مرد بلوچ چگونه شعار «فرزند کمتر، زندگی بهتر» را به نیشخند می‌گیرد و طالب «فرزند بیشتر، زندگی محکم‌تر» است. مردم راه‌هایی دارند برای زندگی. هزاران راه.

تاریخ اکران: ۱۰-۱۲-۱۴۰۱ ساعت ۱۷
مکان: خانه اردیبهشت اودلاجان