سلام

ما ایرانی‌ها، تا همین چند دهه پیش، در محله‌ها زندگی می‌کردیم. شناسنامه‌های بسیاری از ماها نشان از یک محله یا کوچه شهری داشت و اهالی خود را با محله معرفی می‌کردند. گاه، حتی، محله تبدیل به ساختاری یگانه و تقریبا مستقل می‌شد. مثلا در ادبیات جنبش مشروطیت در تبریز اهالی محله‌ها گرایش‌های متفاوت  و گاه متضادداشتند و بخشی از جنگ‌های مشروطیت، بین محله‌ها بود. در آن دوره، محله‌‌هایی چون امیرخیز، خیابان، ششگلان و اهراب نقش مهمی در تولید ادبیات تاریخی مشروطیت داشتند. آن‌چنانی که بسیاری از نام‌های خانوادگی با نام محله‌ها شکل گرفتند. خانواده‌های اهرابی، ششگلانی، خیابانی و امیرخیزی، و بسیاری دیگر، یادآور آن یگانگی محله‌ای و ادبیات اجتماعی است. در دیگر شهرها نیز ساختار محله‌ها بسیار قوی بود از محله‌بندی اصفهان و کاشان تا محله‌های کرمانشاه و همدان، از محله‌بندی مشهد و رشت تا چهارمحله تاریخی بوشهر، همه و همه، حاکی از زندگی محله‌ای در ایران تا همین چند دهه پیش است. بعدها، به دلایل متفاوت و مختلف، محله‌ها از هم پاشیدند و قطعات شهری در ادبیات و زندگی واقعی شهری ما ایرانیان جا باز کرد. ادبیات و روش زندگی برگرفته از جهان پرتلاطم و پیش رونده خارج. چندین‌ دهه با این تقسیمات شهری زندگی‌کردیم و معایب و محاسن‌ش را سنجیدیم. در نهایت، جهان و به تبع آن ما نیز، به این نتیجه رسیدیم که زندگی در محله، علی‌رغم ناهم‌خوانی‌ هایی با زندگی جهان‌مدرن، مزیت‌هایی داشت‌که هنوزهم بر معایبش می‌چربد. محله هنوز اعتبار دارد و می‌تواند احیا شود.