او ضمن یادآوری این امر که دو خواهرش در مدرسه فرهاد درس خوانده‌اند، می‌گوید: «الان مد شده بچه‌ها را برای آموزش بهتر تاریخ به موزه‌ها می‌برند. ولی در مدرسه فرهاد تلاش می‌کردند کودک، بیش و پیش از همه کوچه و محله خود را بشناسد.

 مثلا یک روز پلیس سر چهارراه را می‌آوردند مدرسه و از او می‌خواستند که پس از معرفی خود، به بچه‌ها توضیح دهد که کارش چیست، اداره‌اش کدام است و چند ساعت در روز کار می‌کند و اگر خاطره‌ای از کار روزانه خود دارد تعریف کند. 

حاصل چنین آشنایی با پلیس این بود که از آن روز به بعد پلیس شده‌بود دوست بچه‌ها و بچه‌ها هم به خوبی می‌دانستند پلیس چه وظایفی دارد و چگونه باید در برابر او و در برابر قانون رفتار کنند. مدرسه فرهاد مبتکر چنین روش‌هایی در آموزش کودکان بود.»

شانه یادگاری!

خانواده توران خاطره‌ای از ابراهیم یونسی نقل می‌کنند. او علاوه بر دوستی و احترامش به سرگرد وکیلی، عضو شورای کتاب کودک و فرهنگنامه هم بود. می‌گویند وقتی پیروز از سفر آمریکا برگشته‌بود، خانواده ابراهیم یونسی پیغام می‌دهند که او به دیدار آن خانواده برود.

 در آن سال ابراهیم یونسی هم فوت کرده‌بود. وقتی پیروز پیش آن‌ها می‌رود، آن‌ها یک شانه سر به او می‌دهند با این پیغام که وصیت یونسی بوده که پس از مرگش آن را به پیروز بدهند. اما داستان این شانه: در زندان شاه و در بحبوهه اعدام‌های پس از 28 مرداد، رسم زندانیان این بود که وقتی صدایشان می‌زدند که به میدان تیر بروند، لباس تمیز می‌پوشیدند و موهای سرشان را شانه می‌زدند. 

با تنها شانه‌ای که در اختیار بود. زندانی اعدامی پس از شانه سرش آن شانه را به نفر بعدی می‌داد. وقتی سرگرد وکیلی را صدا می‌زنند و او آماده رفتن به میدان تیر می‌شود، شانه را می‌دهد به ابراهیم یونسی که ظاهرا نفر آخر بود که باید اعدام شود.

 ولی یونسی در آخرین لحظه، به خاطر صدماتی که در جنگ دوم جهانی دیده‌بود، تحت فشار بین‌المللی از اعدام نجات پیدا می‌کند و این شانه در دستش می‌ماند. همانی که به پیروز اهدا می‌شود پس از ده‌ها سال از مرگ پدر.

پروانه!

پندار خمارلو به یاد می‌آورد که پروانه فروهر معلم تاریخ مدرسه فرهاد بود. از جدیت او و روش تدریس خاص او سخن می‌گوید. تاکید می‌کند که اگر او معلم تاریخ مدرسه نبود، معلوم نبود بچه‌ها رغبتی به درس تاریخ نشان دهند. این یادآوری را هارون یشایایی ادامه می‌دهد و به یاد می‌آورد که با پروانه در دانشگاه هم‌کلاس بوده و یادش هست که چقدر به تاریخ ایران عشق می‌ورزید.

 می‌گوید تاریخ‌خواندن با پروانه حتما می‌توانست مفید باشد. محیط طباطبایی هم اشاره می‌کند که کتاب درسی تاریخ آن سال‌ها را پرویز ناتل خانلری نوشته‌بود و مفاد خوب و ساده‌ای داشت.