با تکنیک آن زمان!

یکی از سوالات و کنجکاوی‌های مخاطبان این است که کارگردان چگونه از این دو زن سالخورده بازی گرفته. اصولاچگونه می‌شود به چنین افرادی گفت که فلان نقش را بازی کنند. 

عبدالوهاب توضیح می‌دهد که «اولا در آن زمان، دوربین مورد استفاده ما از نسل بتاکم بود. و متاسفانه ابزارهای ظریف‌تری که امروز هست در اختیار نبود. به همین خاطر کمی کار سخت بود با آن سه‌پایه‌ها و دوربین. از سوی دیگر این دو خانم نه بازیگربودندو نه حال‌و حوصله‌بازیگری داشتند.

 پس ما انگارکه مهمانشان هستیم دوربین‌را می‌کاشتیم و آن‌ها را به حرف می‌گرفتیم. حواس‌مان هم بود که سلیقه و حساسیت‌های آن‌ها را نادیده نگیریم. مثلا، حاج‌خانم اول، بسیار وسواسی بود، به همین خاطر ما زیر پایه‌های دوربین پارچه می‌اندختیم که فرش کثیف نشود. 

ما می‌خواستیم جریان عادی زندگی آن‌ها را ثبت و ضبط کنیم ولی برخی اتفاق‌های عادی زندگی در آن چند روز که ما بودیم، پیش نمی‌آمد. مثلا افتادن یک کاسه و شکستن آن. ما نمی‌توانستیم روزها و هفته‌ها منتظر باشیم تا یک کاسه از دست آن زن بیفتد و ما فیلم بگیریم. یا آمدن آن نوازنده. 

پس طبیعتا، این صحنه‌ها را ما به وجود آوردیم. ولی بقیه موارد تصویرشده در این فیلم، تقریبا عین زندگی خود آن‌ها بود. ما چنان در زندگی این دو زن وارد شده‌بودیم که وقتی فیلم‌برداری تمام شد و بساط‌مان را جمع کردیم، غم بر چهره‌شان افتاد که تنهای‌شان می‌گذاریم».

ذات هنر!

در طول نشست گفت‌وشنید، چنان داوری‌ها و نظرهای متفاوت درباره فیلم مطرح شد که کارگردان را به این نتیجه برساند که «در جلسه‌های بسیاری که تا کنون درباره این فیلم برگزار شده، هرگز چنین پرشور و غنی درباره‌ش بحث نشده‌بود».

می‌گوید شوهر آهوخانم از نظر حس فضا و روابط درون یک خانواده سنتی، کمک زیادی به درک روابط این دو زن کرده‌است. 

یکی از مخاطبان باور دارد آن‌چه که سبب ماندگاری یک اثر می‌شود، عمق و غنای آن است. این فیلم، در ظاهر، بسیار ساده و عادی است، ولی نشان از آن دارد که مطالعه و پژوهشی عمیق در پشت سر دارد.

 این نظر را یکی از افراد حاضر در نشست، چنین ادامه می‌دهد که «خاصیت و ذات هنر است که مخاطب را به کنج نمی‌برد و به او فرصت می‌دهد برداشت خودش را از فیلم داشته‌باشد. با این دید، می‌توان گفت «همسران حاج‌عباس» فیلم موفقی است و توانسته دغدغه‌های جدی برای مخاطبان ایجاد کند».

 این نظر را کارگردان با نقل نکته‌ای دیگر تکمیل می‌کند و می‌گوید برای ساخت این فیلم خیلی مطالعه کرده. ازسویی کتاب‌هایی ازنوع آثار سیمون دوبوار را خوانده‌و از سویی دیگر رمان‌هایی مثل «شوهر آهوخانم».