قطعا فیلم می‌توانست بلندتر و پرمایه‌تر باشد، ولی محدودیت بودجه‌ و موقعیت زمانی، این اجازه را به ما نداد.»

او اضافه می‌کند که در عین تعلق خاطر فراوانش برای وفاداری به اسناد و داده‌های تاریخی، خود فیلم و ساختار آن هم بسیار مهم است. 

«در واقع فیلم‌ساختن مهم است. حس و حال فیلم مهم است. ممکن است عزیزانی چون فرشاد فداییان که مهم‌ترین وظیفه مستند را دادن اطلاعات می‌دانند، از این فیلم راضی نباشند.» 

او در مقابل این خواست یکی از مخاطبان که خود از تهیه‌کنندگان بزرگ سینمای ایران است، و توصیه می‌کند کاش تاریخ باستان این شهر به وضعیت و تاریخ امروز هم گره می‌خورد، به این نکته اشاره می‌کند که «البته خوب می‌شد چنین شود، ولی در آن صورت هم می‌کوشیدم فیلم‌بودن اثر فدای گزارش و داده‌های تاریخی نشود»

شهر سوخته صلح!

یکی از مخاطبان علاقمند است بداند در شهر سوخته چه چیزی موجب حساسیت و علاقمندی کارگردان شده. پویش می‌گوید «در شهر سوخته با تمدنی سر و کار داریم که در آن مالکیت خصوصی نیست؛ زنان ارج و اعتبار زیادی دارند، جنگ نیست.

 این خیلی مهم است که در هیچ‌یک از قبور رونمایی شده‌ هیچ نوع سلاح کشف نشده. این در شرایطی است که اهالی آن شهر، طبق رسوم خود، بسیاری از وسائل شخص مرده را هم در کنار او دفن می‌کردند، چون ظاهرا اعتقاد داشتند که مرده یک روزی برخواهدگشت و نباید بدون وسائل اولیه زندگی باشد.»

 مخاطبی دیگر به اهمیت و گویایی صداهایی اشاره می‌کند که در طول فیلم به صورت گنگ شنیده می‌شود. انگار صداهایی از اعماق تاریخ و ژرفای خاک. کارگردان به گفته‌ای از عباس کیارستمی اشاره می‌کند که روزی به اعضای تیم گفته «فردا می‌رویم صدابرداری. دوربین هم با خودمان می‌بریم». یعنی صدا مستقل از تصویر می‌تواند بخشی از فیلم باشد که هست. 

از نظر ناصر پویش، در مستند شهر سوخته تلاش شده صدا شخصیت خاص خودش را داشته‌باشد. مثل یک پرسوناژ فعال و اصلی. 

او به این پرسش یکی از مخاطبان که چرا در مستند، سازِ مشخصی دیده نمی‌شود، چنین پاسخ می‌دهد: «درست است که در طول فیلم صدای ساز مشخصی را می‌شنویم، اما خود ساز را نمی‌بینیم. برای من یقین نشده‌بود که در موسیقی  شهر سوخته چه سازی می‌توانست باشد. ما در‌این مستند بیشتر، از ساز قیچک و صدای آن بهره بردیم که به هرحال، امروز ساز بومی این منطقه است و حس مکان را منتقل می‌کند»