به هرحال کار بسیار با ارزشی است که ماندگار خواهدبود. به اعتقاد یکی از مخاطبان، نوع نمایش صحنه‌های فیلم‌های آن زمان و حتی آن بخش از مستند که توسط خود تهامی‌نژاد ساخته‌شده به‌گونه‌ای است که انگار همه تکه‌های فیلم از پستوی تاریخ بیرون کشده شده‌اند و به همین خاطر خطوط برفکی در تصویرها وجود دارد و قدمت و اصالت اثر را تاکید می‌کنند. 

به باور این مخاطب که خود مستندساز هم هست، اگر امروز هم قرار باشد مستندی با این موضوع ساخته‌شود بهتر است از چنین شیوه‌ای استفاده شود. کار زیباتر در می‌آید. در حقیقت، محمد تهامی‌نژاد با استفاده از این تکنیک، حس قدمت و اصالت تصاویر را تشدید کرده.

البته که می‌دانیم بخش زیادی از این نوع بافت و خطوط برفکی مال خود فیلم‌های نقل شده قدیمی است و واقعی است.

مبارزه برای بقا!

بسیاری از ماها ممکن است خیال کنیم آن زمان که مثلا فیلم لیلی و مجنون بوده، همه‌چیز گل وبلبل بود و هنرمند بر تحت بود و آزاد.

 در جای جای فیلم مشاهده می‌کنیم که برای همه نمایش‌ها باید از نظیمه کل تهران مجوز گرفته می‌شد. آن هم برای تعداد مشخص‌شده سکانس‌های هر فیلم. 

هنرمند برای نمایش فیلمش می‌باید می‌جنگید تا موفق شود اثرش را به نمایش بگذارد.

 حتی گاه بالاترین مقام مملکتی در خصوص محتوا و شکل فیلم مداخله می‌کرد. مثلا فیلم فردوسی، در سکانس‌هایی، مورد پسند رضاشاه نبود و مجبور شدند تکه‌های را تغییر دهند. 

فیلمی که در ظاهر به سفارش غیرمستقیم حکومت برای بزرگداشت هزاره فردوسی ساخته شده‌بود.

 حتی در نهادها و سازمان‌های خدماتی هم هنرمندها راحت نبودند. داستان گمرک خرمشهر و توقیف فیلمی که در هند برای ایران ساخته شده‌بود یکی از این نوع دخالت و ممانعت‌ها است. 

البته دخالت‌های به اصطلاح مثبت هم وجود داشت. مثل دستور رضاشاه به بیگلری از طریق رئیس پلیس تهران برای ساخت و راه‌اندازی سینما در مناطق جنوب تهران. 

دستوری که منجر به راه‌اندازی سینما تمدن در چهارراه مولوی می‌شود. سینمایی که تا پس از انقلاب کار می‌کرد، دچار شکست و نکث ساختمانی شد و سال‌ها با شمع و حائل ساختار ترک‌خورده‌اش را نگه داشته‌بودند که نهایتا پارسال جمعش کردند و الان جای خالی‌ش دیده می‌شود.

 غرض آن است که، به گفته یکی از مخاطبان، سینمای ایران در تمام طول حیات خویش، حتی امروز، برای بقا و استمرار خود جنگیده تا توانسته جایگاهی برای خود پیدا کند.