اما شکیبا از این بحران عبور می‌کند و به هنرش ادامه می‌دهد. او پس از مرگ همسر و فرزندش نقاشی‌های زیادی با نقش و یاد آن‌ها می‌کشد و در صحنه‌ای از اواخر فیلم می‌بینیم با پاک‌کردن غبار و رنگ روی تصویر چهره زن دوباره صورت زیبا و امیدوار او را به ما و خودش نشان می‌دهد. فراموشش نکرده ولی از پا هم نیفتاده. این همان نکته روشن و مثبت در روایت است.

شخصیت هنرمند

در صحنه‌ای از فیلم می‌بینیم شکیبا آن بشقاب معروف را که نقشی از اسکناس تاشده در کف آن است و یکی از مشهورترین کارهای او به شما می‌رود، به زمین پرت می‌کند آن را می‌شکند. استعاره‌ای از دوره جدید زندگی هنرمند. او دیگر نمی‌خواهد مثل بزرگانِ قبل از خود، مثل کمال‌الملک، به تصویر عکس‌گونه محیط و اتفاقات اطراف خود بپردازد. 

می‌خواهد دنیا را از چشم خود ببیند و آن را آن‌گونه تصور کند که خود می‌بیند. نقطه عطفی در کارنامه هنری او. این تصویر یادآور برنامه‌ای است که در ابتدا چیده ‌شده‌بود. «قرار بود از هنرمندانی پرتره تهیه شود که «شخصیت» هنری و یگانه داشته‌باشند». غرض آن نبود که همه نقاشان یا دیگر هنرمندان در قاب مستند ثبت شوند. شکیبا هویت و شخصیت شاخص خود را دارد. 

او خودش در همین مستند تعریف می‌کند «خیلی دوست داشتم آثار کمال‌الملک را کپی کنم. مثل او نقاشی کنم. سپس به سمت کارهای مدرن گرایش پیدا کردم  آثاری هم خلق کردم. ولی متوجه شدم که در این تابلوها عشق نیست. حس ندارند. تکنیک هستند تا جوشش هنری». بدین ترتیب شکیبا در دوره‌های مختلف زندگی هنری خود تجربه‌های متفاوتی را طی می‌کند. نقاشی‌های او از اسکناس‌ها چنان دقیق و با جزییات بود که او را به نقاش هایپررئالیست مشهور ساخت. اولین نمایشگاه او هم در گالری سیحون(1356) با عنوان «اسکناس‌های شکیبا» برپا شد. ولی بعدها امضای خود را یافت.

ناتورالیسم؟ پرسپکتیو؟

وقتی صحبت از کمال‌الملک و تاثیرپذیری شکیبا از او پیش می‌آید، و این‌که شکیبا آیا رئالیست یا هایپر رئالیست است یا نه، بین مخاطبان بحث‌هایی مطرح می‌شود. یکی از آن‌ها معتقد است «کارهای به اصطلاح هایپررئالیستی شکیبا، در حقیقت، ناتورالیستی هستند. 

در این سبک است که هنرمندان چندان به جزییات و ریزه‌کاری‌ها می‌پردازدکه فراموش می‌کنیم اصل موضوع چیست و هنرمند چه می‌خواهدبگوید. مثل رمان ناتورالیستی که مثلا فرد زخمی و خون‌آلود روی میز جراحی را چنان با دقت و وسواس تصویر می‌کند و به جزییات پنس و سوزن و پنبه و غیره می‌پردازدکه یادمان می‌رود آن‌که زیر دست جراح است انسانی است که هزاران آرزو دارد و هرلحظه ممکن است بمیرد. در نقاشی‌های تصویرگونه هم ما خیلی نمی‌فهمیم نقاش چه می‌گوید و کدام وجه از موضوع نقاشی یا جزء نقاشی باید برجسته شود.

مخاطب دیگری که جوان خوش‌فکری است، معتقد است «کمال‌الملک نتوانست خدمت زیادی به نقاشی ایران بکند و حتی به اروپا رفت تاثیر درستی از جهان هنری آن زمان نگرفت. او زمانی به اروپا رفت که اوج سبک‌های به‌روز نقاشی مثل امپرسیونیم بود و نقاشان بزرگی در حال خلق آثاری بزرگ بودند ولی او توشه‌ای نگرفت و متحول نشد.