این‌ها بچه‌های خشم هستند. بچه‌های تحت ظلم و عسرت. بی‌آن‌که تقصیری داشته‌باشند.
وقتی از کارگردان پرسیده می‌شود تصویر انتخابی خودش را اعلام کند، به چهره زنی که شوهرش زندانی اعدامی است و او با شش فرزند باید جور شوهر را هم بکشد اشاره می‌کند که پس‌از شرح حالش سرآخر با سکوت به دوربین نگاه می‌کند و چشمش خیس می‌شود. سکوتی که گویاتر از هزار حرف است.
نگاه زن سرشاراست‌ از نوعی خشم فروخورده ‌و آه.
انتخاب یکی دیگر از مخاطبان صحنه‌ای است که مردانی سفیدپوش در شبی تاریک با موسیقی محلی می‌رقصند. انگار نه انگار این همه مصیبت و مشکل بر سر مردم آوار شده.

این مخاطب این نکته را تاکید می‌کند که در تجربه کاری و شخصی‌اش هم متوجه شده که بلوچ‌ها بسیار آدم‌های شاد و قدردان زندگی هستند و در هر شرایطی می‌خواهند شادابی خود را حفظ کنند. شاید همین روحیه است که مردم بلوچ را تا کنون سر پا نگه‌داشته و از صحنه خارج نشده‌اند.

چرا شناسنامه؟

در مستند شاهدیم‌که یکی از اصلی‌ترین خواست‌های این افراد گرفتن شناسنامه است. چه شده که گرفتن شناسنامه تبدیل به خواست اصلی این مردم شده؟

جواب کارگردان که در متن مستند هم کاملا روشن و واضح اعلام می‌شود، «یارانه» است. از زمانی‌که قرار شد در اجرای به‌اصطلاح هدفمندکردن یارانه‌ها به مردم پول نقد بدهند. برحسب تعداد عائله.

 از آن زمان به بعد اهالی بی‌شناسنامه هوس کردن دنبال گرفتن شناسنامه بروند به‌ویژه خانواده‌های پر اولاد.

در امتداد این سخنِ کارگردان، یکی از مخاطبان به تاثیرات غیرقابل پیش‌بینی برخی اقدامات حکومتی بر زندگی مردم و مورفولوژی شهری اشاره می‌کند، از جمله تاثیر مسکن مهر بر خالی‌شدن برخی روستاها و بافت‌های تاریخی.

به عنوان مثال، روستای تاریخی بیابانک با ساخته‌شدن مسکن مهر در سرخه تخلیه شد و اهالی با آن اندک پول خود صحب آپارتمان کوچک چهل‌پنجاه متری شدند و خانه روستایی خود را تخلیه کردند.

 یا با کوپنی‌شدن مجدد نفت و بنزین بسیاری از حمام‌های عمومی بسته شدند. و از همه جالب‌تر برافتادن نسل جیپ‌های ویلیز و آمریکایی شهر رحیم‌آباد که یک ویژگی بصری و مدنی مهم آن شهر بود که به دلیل عدم امکان دریافت کارت بنزین از دور خارج شدند و آن منظر مدنی و شهری از بین رفت.

این‌ها نتایج ناخواسته قوانین‌ و تصمیمات کلان ملی است که گاه برعکس می‌شود.

رنگ‌های گرم جنوب و نگاه سیاهِ روشنفکران!

بسیاری از قاب‌ها و پلان‌های این مستند، به‌ویژه آن تصاویری‌که در فضای بسته گرفته شده‌اند، رنگ‌های گرم و پخته دارند. خیلی شبیه نقاشی‌های کلاسیک اروپایی هستند.

انگار کارگردان عمد داشته تا گرمی وجود این آدم‌ها، با وجود تمام مسائل و مشکلات، در این تصویرها و این رنگ‌ها را نشان دهد. کارگردان این برداشت را می‌پذیرد و می‌گوید در فیلم‌برداری از این صحنه‌ها از رنگ و نور مصنوعی استفاده نمی‌کند.