ورهرام، در ادامه، به خاطره هم‌جواری‌اش با پرویز کلانتری در نمایشگاهی در پاریس اشاره می‌کند و به هم‌کلامی با کلانتری با خاطرات خوش می‌پردازد. در آن نمایشگاه عکس‌های ورهرام در کنار تابلوهای کلانتری از ایل قشقایی به نمایش درآمده‌بود.

کلانتری و «کلانتری»
نائینی به خاطره‌ای زیبا از جریان فیلم‌برداری اشاره می‌کند: «دنبال کودکی می‌گشتیم که نقش پسر با لباس پر از دکمه‌ را بازی کند. پسر خود من در آن سن و سال بود. مهد کودکی بود. به کلانتری گفتم که پسرم را با خودم می‌آورم. او هم قبول کرد. به پسرم هم توضیح دادم که موضوع چیست و کار شاقی نیست و خودم راهنمایی خواهم کرد که چه بگوید و چه کند. صبح روزی که باید سر فیلم‌برداری می‌رفتیم، دیدم پسرم سریع شال‌وکلاه کرده و عازم مهدکودک است. به او یادآور شدم که قرار است برویم سر فیلم‌برداری. ولی او گفت نه نمی‌آید و می‌رود مهد.هرچه گفتم و اصرار کردم، قبول نکرد. و مثلا می‌گفت امروز برنامه‌خاص داریم‌ و سرودخوانی  و از این حرف‌ها! 

خلاصه به کلانتری خبر دادم و او هم گفت پسرکی در همسایگی دارد و رفتیم و فیلم را گرفتیم. برگشتم خانه و از پسرم پرسیدم چرا زدی زیر قولت و نیامدی و ما را سرافکنده کردی؟ جواب داد تو مرا می‌خواستی ببری کلانتری؟ مگر من چه کرده‌بودم!!»
پرتره یک نسل!
مجید خالقی سروش، که مستندساز است و به گفته خودش فیلم‌هایی از چند چهره هنری دارد که برای خودش ساخته، در ستایش کار نائینی به موضوع خوبی اشاره می‌کند: این مستند نه تنها پرتره یک نقاش، که پرتره یک نسل است. پرتره همه ماها است. 

به همین خاطر وقتی فیلم را دیدم، حس شگفتی و گم‌شدگی در فضا داشتم. این نوع فیلم‌ها تاریخ زندگی و کار ما هستند. بیوگرافی یک نسل خاص از هنرمندانی که با تلویزیون کار می‌کردند. کارهایی که آن زمان در تلویزیون کردیم، تقریبا همه‌شان ماندگار شدند.

 چون با دل و جان کار کردیم. اثر نائینی تاریخ نسلی از افراد و فیلم‌سازان است که شاید، شاید، دیگر تکرار نشود. دیدن فیلم دقایقی را برای من ایجاد کرد که برایم شگفتی داشت. اصلا پشیمان نیستم از کارها و روزهایی که در تلویزیون بودیم و چنین کارهایی را ساختیم. نمی‌دانم آیا امروز هم امکان ساخت چنین مستندهایی درتلویزیون وجود داردیا نه. فکرنمی‌کنم». 

هارون یشایایی هم ضمن اشاره به آن نسل و کارهایش، بر این باور است که «در کارهای پرویز کلانتری علاوه بر نقاشی، هنر مهندسی هم هست.