روایت است حدود ۵۵ سال پیش (سال‌های اول چهل خورشیدی) آب لوله‌کشی به محلات اودلاجان رسید. کمی قبل‌تر «فشاری» هایی سر چند کوچه بود که مردم محل آب مورد نیاز را از آن برمی‌داشتند. قبل‌تر از قبل هم که تمام مصارف خانگی مردم با آب قنات تامین می‌شد که داستان خودش را دارد.
آب با تنبوشه‌های سفالی از انشعاب‌های مشخصی به خانه‌ها می‌آمد و در آب‌انبارها ذخیره می‌شد. مسیر این تنبوشه‌ها معمولا از داخل خانه‌ها و حیاط مردم بود و همین هم توفیق اجباری برای برخی روابط بود.
آن زمان که مردم آب‌انبار داشتند و شهر قنات‌ها، نام کوچه ما، «امین‌الدوله» بود. سال‌ها و دهه‌ها پیش. بعدها این کوچه، بدون آن که تابلو بزند، شد کوچه کلانتری.
حداقل در میان مردم و افواه عمومی. این همان سال‌هایی است که کم‌کم آب لوله‌کشی وارد خانه مردم محل می‌شود. و بعدهم دوباره اسم تازه‌ای پیداکردو شد «کوچه خلیلی مفرد». اما قبض آب محله با همان نام تاریخی می‌آید. مبارک است انشاالله.
آیا این نشانی تاریخی در روی قبض آب نشانه اهمیت تاریخی کوچه است؟ آیا بدین خاطر است که وقتی پرونده آب محله تشکیل شد نام کوچه «امین‌الدوله» بود؟ آیا؟ طبق اسناد، «روز ۳۰ تیر ۱۳۲۶ نخستین کلنگ لوله‌کشی آب تهران در محله میدان سنگلج که اکنون پارک شهر تهران در آن واقع شده به زمین زده می‌شود.
در سال ۱۳۲۹ طرح اولیه لوله‌کشی تهران برای جمعیتی معادل ۹۰۰ نفر اجرا شد و دو خط لوله فولادی به قطر ۴۰ اینچ و با ظرفیت ۲۴۲هزار متر مکعب در شبانه‌روز برای انتقال آب از آبگیر بیلقان به نخستین تصفیه‌خانه تهران (جلالیه) در نظر گرفته شد. بهره‌برداری از خط اول خطوط لوله فولادی و تصفیه خانه جلالیه در سال ۱۳۳۴ آغاز شد».
هرچه باشد، جالب است که برروی قبض آب یادی از تاریخ محله می‌شود و اصالت آن یادآوری می‌شود. کوچه بزرگان و مشاهیر شهر.
