واحد آبی کشور
«ما باید به تابعیت از نظام اقتصاد کلی، همانطور که در سازمان آبرسانی قراقوروم عمل شد، مجموعه آب‌های ایران را هرکجا که هستند، اعم از رود کرخه، کارون و جراحی و مند و سفیدرور و هراز و گرگان و غیره، «یک واحد آبی کشوری» تلقی کنیم و آن‌وقت مسئله را از نظر کلی به صورت تطبیق «واحد آبی کشور» به واحد زمینی کشور طرح سازیم. برای حل مشکل آب عشق‌آباد حتی از رود «تجن» و «مرغاب» که نزدیک آن شهر بود، استفاده نشد، چرا که اقتصاد کلی آن‌ها را به منبع بزرگتری ولو بسیار دور هدایت می‌کرد که ۱۴۰۰ کیلومتر از آن فاصله داشت. طول مسافت ۱۴۰۰ کیلومتر، تقریبا معادل است با فاصله کارون تا بندرگز. پس اگر تکنولوژی امروزه و نظام اقتصاد کلی اجازه داد در شمال مرز ایران آب آمودریا به بحر خزر برسد، همان تکنولوژی و همان نظام باید امکان‌پذیر کند آب کارون در این طرف مرز به بندرگز روانه شود یا آب کارون به سیستان و آب هیرمند به کرمان جریان یابد. فورا ممکن است به ذهن متبادر شود که سرزمین ایران برعکس جلگه بسبتا مسطح ترکمنستان ذوعارضه و کوهستانی است و به این جهت ساختن کانال طولانی به سهولت میسر نیست و نیروی ثقل از خوزستان به کوه‌های بختیاری در جهت مخالف آبرسانی ما است. در این‌جا است که باز توجه به سیستم آبرسانی قراقوروم راه حل را نشان می‌دهد. . . آن‌جا هم در قطعه نهایی به علت لزوم عبور از اراضی ذوعارضه و نیمه‌کوهستانی. . . به عوض کانال و نیروی ثقل از لوله و پمپ استفاده کرده‌اند. . . در عمل خود ما در ایران نشان داده‌ایم که این کار عملی است و بهترین نمونه آن سیستم گاز و نفت‌رسانی از طریق لوله و پمپ است از جنوب ایران به تهران و تا مرز شوروی. آیا تفاوتی می‌کند که لوله و پمپ را به قصد انتقال نفت و گاز ایجاد کنیم یا آب؟»
«کهنه‌سرباز؛ خاطرات سیاسی و نظامی سرهنگ ستاد غلامرضا مصور رحمانی؛ موسسه خدمات فرهنگی رسا؛ چاپ اول؛ ۱۳۶۶؛ ص ۳۳۵» (کتاب جالبی است در حوزه خاطرات سیاسی و نظامی و تاریخ معاصر. این تکه هم از خاطرات او در ترکمنستان است)
[…] گزارش نشست مستند […]