سلام

بحث فعالیت شغلی و معیشتی زنان در جامعه، همیشه مطرح و داغ است. نه در ایران، در تمام جهان.

پیوسته نوعی تزاحم یا تداخل بین فعالیت و کار زنان به عنوان مادر و قبله خانه و به عنوان شاغل یا فعال اجتماعی وجود دارد. برخی معتقدند کار زنان در خانه که عنوانِ «کار ثانوی» دارد، یک «وظیفه» است و نباید مزیتی برای آنان تلقی شود، برخی دیگر حتی شیردادن مادر به فرزند را فعالیتی شایسته دریافت مزد می‌دانند.

بحث در این باره زیاد است‌ و هزاران نشریه هم به آن بپردازند، باز کم می‌آورند. اما زنان، به‌خصوص زنان کم‌توان از نظر مالی فعالیت‌هایی دارند که علاوه‌بر امتیاز کمک‌معاش، جنبه‌های اجتماعی، شخصیتی و مدنی مهمی دارد.: تولید و کارآفرینی خانگی!

زنانی که به تولید خرد در خانه اشتغال دارند، به مرور صاحب اعتماد به‌نفس بالا و شخصیت اجتماعی می‌شوند. چرا؟ چون بر نقیصه سربارِ شوهر و خانواده بودن غلبه می‌کنند.

در بسیاری از جوامع، از جمله ایرانِ خودِ ما، بار اصلی معاش خانه را مردان به‌دوش می‌کشند و زنان نه «نان‌آور» لاکن «نان‌خور» خانواده هستند. همین مسئله سبب بسیاری از ستم‌ها و ناراستی‌ها درباره زنان شده و می‌شود. وقتی زن این موقعیت را پیدا می‌کند که باری از دوش خانه بردارد و بخشی از هزینه‌های زندگی را تامین کند، «جنس دوم» نیست. برابر است با نان‌آور خانواده. این برابری سبب حسن روابط‌ و مناسبات داخلی می‌شود. فرق نمی‌کند این فعالیت در بیرون خانه، در اداره و کارخانه باشد یا در داخل خانه پشت میز خیاطی یا دستگاه کوچک بافندگی. مهم آن است زن احساس کند نقشی در تامین معاش خانه دارد.