غافل از این‌که کودک نیاز به بازی و مهارت‌آموزی دارد. جالب آن است که بیش از نوددرصد کودکانی‌که به‌زور مادر وپدر کلاس‌های موسیقی‌و زبان را می‌گذرانند متاسفانه نه موسیقی را ادامه می‌دهند نه زبان دوم‌شان بهتراز دیگران است. درحقیقت کودک را وسیله قرارمی‌دهیم برای پوشش عقده‌های دیرین خودمان که نه موسیقی یاد گرفتیم نه آموزش‌های دیگر.

نتیجه چه می‌شود؟ بچه دیپلم می‌گیرد، حتی وارد دانشگاه می‌شود ولی چیزی از زندگی نمی‌داند. چشمش به سخاوت و مرحمت مادر و پدر است. ولی اگر به‌جای این‎همه فشار به‌بچه برای رفتن‎به کلاس موسیقی و زبان و غیره، به او اجازه دهیم و تشویق کنیم در همان بقالی یا کارگاه یا هرکجای دیگری که در محله و در نزدیکی‌مان است کار کند و دستمزد اندکی هم بگیرد، حتما می‌تواند قدر زندگی را بهتر بداند و در جامعه خشن بزرگسالان گلیم خود را از آب بیرون بکشد. کار بیرون از خانه، خالص‌ترین و واقعی‌ترین بستر برای آموزش‌ مهارت‌های زندگی است هم در وجه فنی و حرفه‌ای و هم در وجه مهارت‌های اجتماعی برای برخورد با مسائل زندگی.

کودکان‌مان را از کارکردن درکارگاه‌ها و واحدهای صنفی دورواطراف خانه منع نکنیم. حتی تشویق‌شان کنیم خودشان مکان مورد علاقه را شناسایی و اعلام کنند. بگذاریم کودک با محیط واقعی بیرون از خانه آشنا شود. مطمئنا هیچ اتفاق بدی نمی‌افتد. ضمن آن‌که رابطه انسانی بهتری هم بین خانواده و محیط کار بیرون برقرار می‌شود.

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۱۰۹