سلام

بی‌گفتگو، همه قبول داریم که در روزگار سختی قرار داریم. تمام دنیا در حال جدل و جدال است. خلاصه این‌که، روزگار غریبی است. از یک سو ویروس عالمگیر، از سوی دیگر وخامت اوضاع اقتصادی و معیشتی، همه و همه، به ما می‌گوید که روزگار سختی داریم. اثر و تاثیر این ویروس بدترکیب، در زندگی مردم، فقط بیکاری و سختی معیشت و مرگ نیست، بدترین اثری که دارد، دلمردگی عمومی و دلسردی مردم از زندگی و کار است. وقتی عزیزی را از دست می‌دهیم ولی جرات نداریم برایش سوگواری کنیم، دنیا چه ارزشی دارد؟ وقتی ماه‌ها به دیدار عزیزان‌مان نمی‌رویم، چه روزگاری است این؟ وقتی همدیگر را می‌بینیم و نمی‌توانیم آغوش گشاییم و روی هم را ببوسیم، چه فایده؟ وقتی هرروز خبر بیماری یا فوت عزیزی را می‌شنویم که قربانی این بیماری منحوس شده، مگر دل و دماغ برای آدم می‌ماند؟ سر آخر اینکه، روزگار غریبی است، غریب!

ولی، با همه این‌ها، باید زندگی‌کرد. دوباره: «باید زندگی کرد!». یعنی نباید مغلوب اوضاع شد و تسلیم شد. باید جنگید و زندگی کرد. باید با تمام این دلمردگی‌ها و افسردگی‌ها جنگید. چرا؟ چون چاره نیست!

بله، چاره نیست! با تسلیم‌شدن، هیچ چیزی به نفع ما تغییر نمی‌کند. بهتر نمی‌شود که بدتر هم می‌شود. پس برای بهترشدن وضع و لذت از زندگی، باید دوباره امید بست به خوشی‌ها و نیکی‌های جهان و جهانیان. امروز، تنها چاره درد همه ما عشق است. عشق به خودمان، عشق به محبوب و عزیزمان، عشق به زندگی، عشق به در و همسایه. الان تنها نسخه‌ای که شفای دردهای همه ما است، «دوست‌داشتن» است. بیاییم همه را دوست بداریم.