سلام

یکی از اهالی خوب محله، سخنی از «برنارد شاو» را یادآور شده که «هیچ کس ان قدر قوی نیست که بتواند بدون همسایه زندگی کند». و این جوهر و اساس مطلب مربوط به رابطه همسایگی است.

کلمه همسایه از دو قسمت تشکیل شده: هم، سایه. همسایه یعنی ارتباط بین دو فرد یا خانواده یا حتی محله که سایه مشترک دارند. یعنی سایه‌شان بر سر همدیگر است. یعنی چنان در هم تنیده هستند که سایه‌شان را نمی‌توان از هم جدا کرد. پس می‌توانیم بگوییم اهالی محله، سایه مشترک باهم دارند. سایه‌شان بر سر همدیگر است.

این همان دعای عرفی و دیرین ماست که اگر از کسی انتظار تفقد و مهر داشته‌باشیم، می‌گوییم «خداوند سایه‌تان را از سر ما کم نکند». این‌ها نشانه‌های مدنی‌و اجتماعی ما هستند. در طول تاریخ، ما هرگز تنهایی را برنگزیدیم. برخلاف تصور عوام، مردم ایران همیشه به خرد و زندگی جمعی بها داده و بزرگ‌ترین کارها را بصورت جمعی اداره و اجرایی کرده. ما هرگز فردگرا نبوده‌ایم.

ساز‌ه‌های تاریخی چون قنات، آب‌انبار وتکیه نشانه‌های‌زندگی جمعی ایرانیان‌هستند. بدون هم‌نوایی و همکاری بین مردم امکان نداشت بشود در زمین‌های مردم میل قنات را کندو آب را از چندکیلومتری آبادی از زیرزمین به مظهر آورد و آبادی را سیراب کرد. در طول حیات قنات هم ما هرگز خبر و نقلی از دعوا بر سر آب و سهم هریک از افراد نداریم. مردم در صلح و سلم و صفا از آب قنات استفاده می‌کردند و حیات روستا و آبادی را استمرار می‌بخشیدند. این مردمِ عزیز قدر «سایه»های همدیگر را می‌دانستند و ما هم امروز باید سایه هم را قدر بدانیم و متحد باشیم.