به یاد دکتر ایرج اعتصام
دکتر ایرج اعتصام، بلاتردید، از بزرگان خوشنام و ماندگار معماری و شهرسازی ایران بود. و البته در ادبیات معماری و شهرسازی نامش و آثارش جاودان خواهدماند.
این بزرگ فرهیخته، در آخرین روز خزان ۱۴۰۱ از میان ما پرکشید و رفت. در غربت. خانه اردیبهشت اودلاجان با همراهی «انجمن مفاخر معماری ایران»، «انتشارات فرهنگ معاصر» و «موسسه فرهنگیهنری اردیبهشت عودلاجان»، مراسمی برای یادبود این شخصیت برجسته برگزار کرد. جمعه دوم دیماه ۱۴۰۱ خورشیدی از ساعت ۱۵ تا ۱۸٫ جمعی از یاران و دوستداران دکتر اعتصام در این نشست حضور یافتند. خانمها و آقایان حسن ارباب،رضا اسماعیل نیا،یاسر امینی،شهاب انتصاری،ساقی بلوهری،مصطفی بهزادفر، محمدرضا پونرام،امید پیکانی،پیام حسینی،فاطمه خدادادی،الهام دلفان آذری،فرزاد رستمی،پویا ریاضی،محمدرضا پور زرگر،مقداد شریف،حمید ظاهری جعفری،رعنا فتوحی،نگار فرزین،مریم کهنسال نودهی،امین گلزاری،سام گیوراد،حمید ماجدی،امین مرتضوی، مجتبی معروفخانی،هوشنگ مقیمی دهکردی،نگار منصوری،داوود موسایی،مهراد مهدریجه،علیرضا مهرابی،محسن نظری،بهناز نیساری و جمعی دیگر از عزیزان.
فرصت بسیار مغتنمی بود برای شنیدن خاطرههای ناب از دوستان این بزرگ از دست رفته. دکتر حمید ماجدی از چند دهه همکاری با دکتر اعتصام گفت. مهندس حسین ارباب از روزهای همکاری با دکتر در کانون کارشناسان دادگستری نقل کرد. امید گلزاری از آخرین ماههای زندگی استاد نقل خاطره کرد. محمد جواد مهدوی نژاد از جان لنگ و نگاه او به ایرج اعتصام گفت. مقداد شریف از خاطره ناب سفر به اسپانیا و میزبانی خوان کارلوس (پادشاه اسپانیا) از دکتر نکاتی را نقل کرد. (آقای) اسماعیلی از رفتار و انضباط کاری دکتر گفت. به ویژه در سالهای آخر. بهناز نیساری از دکتر اعتصام و شرکت امکو چیزهایی را گفت. داوود موسایی از نحوه قرار و مدار با دکتر اعتصام برای چاپ بزرگترین اثر مکتوب دکتر اعتصام در باب معماری ایران و جهان (۲۷۰۰ صفحه- در آخرین مرحله چاپ) گفت و مصطفی بهزادفر از سالهای اول پس از انقلاب و رفتار حکومت جدید با اساتید آن زمان از جمله دکتر اعتصام. و خاطرههای بسیار از دوران معاونت ایشان در وزارت مسکن و شهرسازی و دانشگاه و جاهای دیگر. از فعالیتها و اعتبار برونمرزی دکتر هم حرفهایی شنیدیم و افتخار کردیم به این شخصیت بزرگ معماری و شهرسازی ایران
عصر بسیار خوبی بود. گفتههای تمام عزیزان ضبط شده و امیدواریم از دل آنها گزارش نابی تهیه کنیم.
[…] گزارش نشست بزرگد… […]
افسوس که چه زود، دیر میشود